فلسفی سخنان شمس تبریزی

[*نبوا*]

تا او را تمام نباشی، تو را نباشد.

 

[*نبوا*]

شادی، همچو آب لطیف صاف، به هرجا می‌رسد، در حال، شکوفه‌ی عجبی می‌روید. غم همچو سیلاب سیاه به هرجا که رسد شکوفه را پژمرده کند و آن شکوفه‌ای که قصد پیدا شدن دارد نَهِلَد که پیدا شود.

 

[*نبوا*]

نورها جمله یار یکدیگرند.

 

[*نبوا*]

مرا حق نباشد که با وجود این قوم در کاروانسرای روم؟ با بیگانه خوشتر که با اینها.

 

[*نبوا*]

اگر کسی مرا تمام بشناسد همین که با من راستی کند از من بسیار آسایش‌ها بدو رسد و از من سخت بیاساید.

 

[*نبوا*]

چوب را حرمت برای میوه باشد چون میوه نباشد، سوختن را شاید. صورت نیکوست چون معنی با آن یار باشد، اگر نه کار معنی دارد.

 

[*نبوا*]

لاجرم چون از خود پُر است معدۀ پر را که از آب پر باشد کی اشتهای آب خنک باشد؟ از آن هستی صدهزار حجاب در چشم و روی خود کشیده کی این سخن به او رسد؟ کی ببیند مرا؟

 

[*نبوا*]

اینها در این چلّه‌ها می‌روند چه می‌کنند؟ این “لا اِله الّا اللّه” کار زبان نیست، کار معامله است.

 

[*نبوا*]

گفت ذکر می‌خواهیم. فرمود که ذکری باید که از مذکور باز ندارد و آن ذکر دل باشد. ذکر زبان کم باشد.

 

[*نبوا*]

از همه به خود نزدیکترم.