فلسفی سخنان ناظم حکمت

[ویتامین]

یک روز عمر من در کشتی‌ها تمام خواهد شد. می‌خواهم مثل نوری که در آب‌ها فرو می‌رود، در آب‌ها خاموش شوم. می‌خواهم به دریا برگردم، می‌خواهم به دریا برگردم... !

 

[ویتامین]

بعضی‌ها هستند که می‌گویند بی‌تو نمی‌توانم زندگی کنم؛ من از این دست آدم‌ها نیستم! من بی‌تو هم می‌توانم زندگی کنم؛ امّا اگر با تو باشم، جور دیگری می‌توانم زندگی کنم.

 

[ویتامین]

دنیا را به کودکان بدهیم. حداقل برای یک روز بدهیم مانند بالونی رنگارنگ بازی کنند، بازی کنند، آواز سر دهند در میان ستارگان، دنیا را به کودکان بدهیم‌. بدهیم، مانند یک سیب بزرگ، مانند یک تافتون گرم چیزی نیست یک روز، دنیا را به کودکان بدهیم. حداقل برای یک روز تا دنیا، دوستی را درک کند. کودکان، دنیا را از دست ما خواهند گرفت، کودکان درختان ابدی خواهند کاشت... !

 

[ویتامین]

شادیِ کوچکی می‌خواهم، آن‌قدر کوچک که کسی نخواهد آن را از من بگیرد.

 

[ویتامین]

دوست داشتن تو، خوردن یک سیب سالم و سفید در یک روز شفاف و شیشه‌ای زمستانی محبوب من! دوست داشتن تو مثل شادی نفس کشیدن است، در یک کاج‌زار برفی... !

 

[ویتامین]

گاهی گذشت می‌کنیم و گاهی گذر، ای کاش می‌فهمیدند فرق این دو را!

 

[ویتامین]

تو را دوست دارم، چون نان و نمک، چون لبان گر گرفته از تب که نیمه شبان در التهاب قطره‌ای آب بر شیر آبی بچسبد! تو را دوست دارم، چون دقایق شکّ، انتظار و دلواپسی هنگام گشودن بسته‌ای بزرگ که از درون آن بی‌خبری! تو را دوست دارم، چون اوّلین سفر با هواپیما بر فراز اقیانوس چون هیاهوی درونم لرزش دل و دستم در آستانه دیداری در استانبول! تو را دوست دارم چون گفتن، «شکر خدا زنده‌ام»

 

[ویتامین]

به تو فکر کردن زیباست و امیدبخش، چیزی‌ست شبیه شنیدن زیباترین آواز از زیباترین صدای جهان، امّا امید دیگر برایم کافی نیست؛ دیگر نمی‌خواهم فقط گوش بدهم، می‌خواهم آوازی بخوانم... .

 

[ویتامین]

و ما زمستان دیگری را سپری خواهیم کرد با عصیان بزرگی که درون‌مان هست و تنها چیزی که گرم‌مان می‌دارد آتش مقدس امیدواری است.

 

[ویتامین]

به‌جا خواهد ماند؛ چای‌مان ته فنجان کودکى‌های‌مان در کوچه‌ها، بغض سنگین شادمانى‌ها در گلوی‌مان و معشوقه‌های‌مان در دور دست‌ها... !