مجموعه اشعار سلمان هراتی

[آیناز]

با زمزمه ي بهار بيدارم كن
از جرأت آبشار سرشارم كن
در عزلت بي عشق دلم مي پوسد
اي باخبر از عشق ، خبردارم كن

 

[آیناز]

هر چند هواي دل من طوفاني است
بنياد دلم نهاده بر ويراني است
در من اما پلي است از درد و نياز
می خوانَدَم آن سوي كه آباداني است

 

[آیناز]

اي كاش شب دل مرا ماهي بود
زين تاريكي به صبحدم راهي بود
اينجا منم و شب و دروني خالي
اي كاش كه در بساط ما آهي بود

 

[آیناز]

بجز وسواس ما را همدمي نيست
غمي و غصه اي و ماتمي نيست
خدايا ، از چه من دلشاد باشم
كه درد بي كسي درد كمي نيست

 

[آیناز]

بهار آمد از کوه انبوه
شکفتن شد آغاز
دریغا که من چو زمستان سردی
به پایان رسیدم

 

[آیناز]

دلا چندی است صحرایی شدی تو
رفیق خوب تنهایی شدی تو
بگو آن دورها با کی نشستی
که مثل گل تماشایی شدی تو

 

[آیناز]

باز پلک کوچه بالا می رود
چشمه ای از کوچه ی ما می رود
گفتمش آخر کجا؟ خندید و گفت:
«می روم آنجا که دریا می رود»

 

[آیناز]

دلم گرفته از این روزها دلم تنگ است
میان ما و رسیدن هزار فرسنگ است

مرا گشایش چندین دریچه کافی نیست
هزار عرصه برای پریدنم تنگ است

 

[آیناز]

اسیر خاکم و پرواز سرنوشتم بود
فرو پریدن و در خاک بودنم ننگ است

چگونه سر کند اینجا ترانه خود را
دلی که با تپش عشق او هماهنگ است؟

 

[آیناز]

هزار چشمه فریاد در دلم جوشید
چگونه راه بجوید که رو به رو سنگ است

مرا به زاویه باغ عشق مهمان کن
در این هزاره فقط عشق، پاک و بی رنگ است