مجموعه اشعار سلمان هراتی

[آیناز]

آسمان از هر کجا که تو باشی شروع می شود
کهکشان از کنار تو آغاز می شود
منظومه ها در طواف تواند
تو در همه ی کرات مهربانی میریزی

 

[آیناز]

تو حتی کنار پنجره ی کوچک من
پیدا می شوی
همزمان با آن ماهی

 

[آیناز]

که در اعماق اقیانوس ها گریه می کند
یک پرنده در دفتر من
بال بال می زند
تو هر دو را می شنوی

 

[mobina01]

پیش از تو آب معنی دریا شدن نداشت
شب مانده بود و جرأت فردا شدن نداشت

بسیار بود رود در آن برزخ کبود
اما دریغ زهره ی دریا شدن نداشت

در آن کویر سوخته، آن خاک بی بهار
حتی علف اجازه ی زیبا شدن نداشت

دلها اگرچه صاف ولی از هراس سنگ
آیینه بود و میل تماشا شدن نداشت

چون عقده ای به بغض فرو بود حرف عشق
این عقده تا همیشه سرِ واشدن نداشت

 

[mobina01]

در چشم‌های آبی‌ات، ای تا افق وسیع!
یک آسمان ستاره‌ی سیّار می‌شویم

یک آسمان ستاره و یک کهکشان شهاب
بر روی شانه‌های شب آوار می‌شویم

فردا دوباره صبح می‌آید از این مسیر
چشم‌انتظارِ لحظه‌ی دیدار می‌شویم...

 

[mobina01]

صبح شد...
آی نمی‌باید خفت...

چشم بگشای...
که خورشید شکفت...

 

[mobina01]

همزمان با صبح چشم خورشیدی تو
جهت پنجره را می کاود
دشت روشن شده از روشنی رخسارت
ابر بیداری در غربت ما می بارد
بال اگر ذوق پریدن دارد
صبح اگر میل دمیدن دارد
باغ اگر سبزتر از سبز آمد
برکت آب زلالی است
که از چشم ترت می می بارد

 

[STARLET]

من دست‌های مهربانم را

به تو می‌بخشم

و در این بخشش

جز درک عشق گمشده‌ام

هیچ نمی‌خواهم

من و دلم

تماممان را به تو می‌بخشیم

تا حس زنده بودن خود را

که در نگاه معلوم یک مرد

در بخشش تمام به تو بازیابیم

من پاهایم را

در جسم فسرده خاک می‌کارم

و آب را

در عطش کویر

زمزمه می‌کنم

و در این بخشش

معرفتی است

که من آن را

با هستی

و با زیبایی آن لحظه

که مرگ پس آن می‌آید

آشتی می‌دهم

 

[STARLET]

دلا چندی است صحرایی شدی تو

رفیق خوب تنهایی شدی تو

بگو آن دورها با کی نشستی

که مثل گل تماشایی شدی تو

 

[STARLET]

بهار آمد از کوه انبوه
شکفتن شد آغاز
دریغا که من چو زمستان سردی
به پایان رسیدم