دلنوشته [سمن بخس] اثر •ریحانه کاربر انجمن رمان بوک•

[ریحانا۲۰]

لب‌هایم ترک برنداشت. موهای بلندم....
از این یکی گذشتم. بعد از رفتنت دلبرتر و جسورتر شده‌ام. برق چشم‌هایم هر مردی را از پا درمی‌آورد. شخصیتم انتخاب هر مردی برای ازدواج شده است. غرورم با بوی عطر کوکوی غوغا می‌کند. شکستی که صدایم را مانند پسران در سن بلوغ بم کرد و از نازکی دخترانه‌ی قبل خبری نیست.

 

[ریحانا۲۰]

دختری شده‌ام که دیگر بود و نبود کسی برایم مهم نیست. دلتنگ کسی نمی‌شوم. از دسترس عالم و آدم خارج می‌شوم. بی‌رحم می‌شوم. فخر می‌فروشم. از مردهای شهرم دل می‌برم. انتقام می‌گیرم از همجنس‌هایت، تا زمانی که بعد از گذشت سال‌ها مرا دیدی، حس ندامت و حسادت تمام وجودت را فرا بگیرد. تا بفهمی من کم نبودم. بی‌ارزش نبودم تنها یک چیز بودم و آن‌هم یک عاشق ساده بود.

 

[ریحانا۲۰]

تو با باقی زن‌ها فرق می‌کنی. نگاهت ارزان نیست. لبخندت رویای تمام مردان است و اما، هیچ‌ک.س تاب خریدنش را ندارد. تو انقدر دور دستی که حتی هیچ مردی به خودش اجازه نمی‌دهد تا رویای لمس دستانت را در سر بپروراند. دایره‌ی انگشتانت، نگاری بر سر در مرزهایت حق ورود را از هرکسی گرفته است.

 

[ریحانا۲۰]

هیچ ویزایی برای ورود به مرزهای تو کارگر نیست. فرق تو با باقی زن‌ها کم نیست. از تو زیباتر کم نیستند، اما از تو سختر هیچ‌ک.س! من دل به آسان نبودنت و دست نیافتنی بودنت باخته‌ام. عاشق کسی است که وقتی دلت هوایش را دارد و هوایت برای او ابری باشد و کسی هم با هوای آفتابی به سمتت نیاید.

 

[ریحانا۲۰]

زندگی‌مان را بر پایه‌ی سیگار ساختیم و بر روی خاکستر یک‌دیگر قدم گذاشتیم. بدون این‌که بدانیم که با هر بار له کردن یک‌دیگر خود را خاکستر می‌سازیم. چه سخت است خوب ماندن و چه سخت است شیرین فرهاد ماندن. رها کن هر آن چه را که عذابت می‌دهد. گاهی باید گذشت تا جان سالم به در برد. رود گذشت که مرداب نباشد.

 

[ریحانا۲۰]

من را بگذارید به پایان برسد. شاید لَت و پارَم به خیابان برسد‌. من را بگذارید بمیرم، به درَک. اصلاً برود ایدز بگیرد، به درَک. من شاهدِ نابودی دنیای منم. باید بروم دست به کاری بزنم. حرفت همه جا هست، چه باید بکنم؟ با این همه بن‌بست چه باید بکنم؟ لیلی تو ندیدی که چه با من کردند؟ مردم چه بلاها به سَرم آوردند؟

 

[ریحانا۲۰]

من عشق شدم، مرا نمی‌فهمیدند.در شهرِ خودم مرا نمی‌فهمیدند. این دغدغه را تاب نمی‌آوردند. گاهی همگی مسخره‌ام می‌کردند. بعد از تو به دنیای دلم خندیدند. مردم به سراپای دلم خندیدند. من زیستنم قصه‌ی مردم شده است. یک تو، وسط زندگیم گم شده است. اوضاع خراب است، مراعات کنید. ته مانده‌ی آب است، مراعات کنید. از خاطره‌ها شکرگزارم، بروید. مالِ خودتان دار و ندارم، بروید

 

[ریحانا۲۰]

لیلی تو ندیدی که چه با من کردند؟ مردم چه بلاها به سرم آوردند؟ من از به جهان آمدنم دلگیرم. آماده کنید جوخه را، می میرم. در آینه‌ یک مردِ شکسته‌ هست هنوز. مرد است که از پا ننشسته‌ هست هنوز. یک مرد که از چشم تو افتاد شکست. مرد است ولی خانه‌ات آباد، شکست. در خانه‌ی من پنجره‌ها می‌میرند

 

[ریحانا۲۰]

بر زیر و بمِ باغ، قلم می‌گیرند. این پنجره تصویر خیالی دارد. در خانه‌ی من مرگ توالی دارد. در خانه‌ی من سقف فرو ریختنی است. آغاز نکن، این اَلَک آویختنی است. چنین زخمی که من خوردم...نه از بیگانه از خویش است... هراسم نیست از مردن...اگرچه مرگم زود در پیش است... در آن سوی پل، پیوند تویی با خنجری در مشت. در این سو مانده پا در گل...منم با خنجری در پشت... کسی هرگز به فکرما نبود و نیست ای هم‌درد. برای مرگ این قصه، کسی گریه نخواهد کرد.

 

[ریحانا۲۰]

من می‌آیم به همین زودی. در حوالی تو می‌آیم. منتظرم بمان.گاهی وقت‌ها در همین نزدیکی‌ها در پیِ نشانه‌ایم. مثلِ آبشاری که بر زندگی می‌گذرد. گاهی وقت‌ها هم دیگران از ما به دنبال نشانه‌اند. مثلِ ایرادها و انتقادما بر زندگی. گاهی وقت‌ها هم باید مثل ابر گذشت.مثلِ باد وزید و مثلِ رودخانه، جاری بود.اما گاهی وقت‌ها باید پروانه بود و روی هر گلی نشست. چون ما زِ اوییم ولی، او زِ ما نیست.