روانشناسی سندرم مقاصد گردشگری

[Trodi]

بسیاری از کسانی که به فلسطین رفته‌اند، یا اتفاقات بیت‌المقدس را از نزدیک دنبال می‌کنند با این‌گونه افراد آشنایی دارند. آن‌ها شروع به موعظه می‌کنند. در کنار دیوار ندبه یا در حرم‌الشریف با صدای بلند گریه می‌کنند و مردم را به پاکی و بی‌آلایشی می‌خوانند و در این هنگام است که ماموران امنیتی درمی‌یابند با یک بیمار دیگر مواجه شده‌اند. از ۴۷۰ بیمار بستری شده در بیمارستان روانپزشکی، ۶۶ درصد یهودی، ۳۳ درصد مسیحی و یک درصد نیز بدون اعتقاد مذهبی خاصی بوده‌اند. همه آنها علائم بالینی مشترکی دارند. چیزهای خارجی را نمی‌بینند، صداها را نمی‌شوند و همه چیز را در مورد تاریخ باستان به خاطر می‌آورند.

 

[Trodi]

زنان همیشه خود را یکی از شخصیت‌های زن کتاب مقدس تصور می‌کنند و مردان نیز یک شخصیت مرد.

البته این رفتارها همیشه منجر به بستری شدن در بیمارستان نمی‌شود. تنها افراد خاصی به طور جدی آشفته می‌شوند و به گونه‌ای رفتار می‌کنند که نیاز به مداخله روانپزشک و بستری شدن است.

 

[Trodi]

اکنون در اورشلیم افراد بسیاری در لباس راهنمای گردشگری، گردشگر، مامور امنیتی و … مراقب اعمال و رفتار گردشگران هستند، تا از بروز هر مشکلی جلوگیری کنند.

به طور کلی بیمارانی را که در سفر به اورشلیم دچار توهم می‌شوند را می‌توان به سه دسته تقسیم کرد:

 

[Trodi]

دسته اول کسانی هستند که در کشورشان به وضوح دچار بیماری روانی بوده‌اند. آن‌ها با تصورات و عقاید خود وارد این شهر می‌شوند.

 

[Trodi]

گروه دوم، گروه بزرگی از زائران هستند که عقاید محکم مذهبی دارند. زائرانی که در برخی از موارد به جای کلیساهای معمولی به گروه‌های عجیب و غریب تعلق دارند. آن‌ها پیش از ورود به اورشلیم گرچه در شرایط متعادل روحی هستند، اما معتقدند که باید برای ظهور مسیح باید اعمالی را انجام دهند.

 

[Trodi]

و سرانجام دسته سوم آن‌هایی هستند که پیش از ورود به اورشلیم هیچ‌گونه پیشینه روانی ندارند و عضو دسته خاصی نیز نیستند.

 

[Trodi]

بیشتر مبتلایان پس از پنج تا هفت روز درمان می‌شوند و شهر را ترک می‌کنند. در حالی که به درستی به یاد نمی‌آورند که چه اتفاقی برایشان رخ داده یا چه عاملی باعث شده است که در میان شهر یا از بالای باروها به سخنرانی مذهبی بپردازند.

 

[Trodi]

سندرم پاریس:

سندرم پاریس اولین مرتبه در سال ۱۹۸۶ میلادی توسط یک روانشناس ژاپنی ساکن فرانسه شناسایی شد.

سندرم پاریس یک اختلال روانی زودگذر است که گریبان برخی از افرادی که در حال دیدار از پاریس هستند را می‌گیرد. این سندرم با برخی علائم روانی همچون هذیان گویی شدید، توهم، احساس آزار و اذیت (احساس مورد خشم و غضب دیگران بودن)، خود دگربینی، اضطراب و برخی علایم جسمانی همچون گیجی، افزایش ضربان قلب و تعریق مشاهده می‌شود.

 

[Trodi]

در رابطه با علت سندرم پاریس چند فرضیه وجود دارد:

ندانستن زبان: واقعیت این است که تعداد کمی ژاپنی می‌توانند به زبان فرانسه صحبت کنند و برعکس. تصور می‌شود که همین یکی از دلایل ایجاد این مشکل است. جدای از تفاوت‌های آشکار میان فرانسه و ژاپن بسیاری از اصطلاحات روزمره زبانی که ترجمه می‌شوند معنای دیگری پیدا می‌کنند و همین باعث سردرگمی افراد می‌شود.

 

[Trodi]

تفاوت فرهنگی: تفاوت بزرگ نه تنها در زبان بلکه در رفتار نیز مشهود است. فرانسوی‌ها در مقایسه با ژاپنی‌ها در ایجاد ارتباط کلامی خودمانی برخورد می‌کنند که همین ثابت می‌کند چه تفاوت فرهنگی بین آن‌ها وجود دارد. در فروشگاه‌های ژاپن مشتری به نوعی پادشاه است درحالی‌که در این شهر به سختی فروشنده‌ها به مشتری نگاه می‌کنند و مردمی که با وسایل نقلیه عمومی تردد می‌کنند به‌نظر اخمو می‌آیند. اما داشتن تصویری ایده‌آل از پاریس این برداشت را ایجاد می‌کند که ژاپنی‌ها توانایی لازم برای وفق پیدا کردن بین تصویر آن‌ها و آنچه واقعیت پاریس است را ندارند.
خستگی: تلاش بیش از حد فرد و صرف انرژی فراوان برای استفاده بهینه از هر لحظه اقامت در پاریس می‌تواند باعث بی‌ثباتی روانی در گردشگر شود.