دیالوگ نویسی [سکوت در آتش] اثر «سونیا کاربر انجمن رمان بوک»

[RPR"]

​

بسم نور
اثر: سکوت در آتش
به قلم: سونیا
ژانر: تراژدی، عاشقانه
ویراستار: @سپید

 

[RPR"]

آرش: لیلا، عشق برای من مثل یه آتش سوزانه که تو دل می‌سوزه و هر لحظه بیشتر می‌سوزونه.

لیلا: آتش؟! یعنی عشق همیشه اینقدر دردناکه؟

 

[RPR"]

آرش: بعضی وقتا، عشق مثل شعله‌ایه که می‌تونه همه چیز رو بسوزونه، حتی خودمون رو.

لیلا: ولی نمی‌شه که عشق زیبا باشه؟ نمی‌تونه ما رو به اوج برسونه؟

 

[RPR"]

آرش: زیبایی عشق توی دردشه. هر لحظه‌ای که با تو هستم، هم لذت عمیق دارم و هم درد بی‌پایان.

لیلا: پس آیا عشق ما همیشه باید دردناک باشه؟ آیا راهی برای فرار از این آتش وجود نداره؟

 

[RPR"]

آرش: شاید عشق ما رو به هم نزدیک کنه، اما در عین حال، ما رو از هم دور می‌کنه.

لیلا: پس ما توی این عشق گرفتاریم؟ آیا باید ازش فرار کنیم؟

 

[RPR"]

آرش: بعضی وقتا، عشق مثل شعله‌ایه که می‌تونه همه چیز رو بسوزونه، حتی خودمون رو.

لیلا: ولی نمی‌شه که عشق زیبا باشه؟ نمی‌تونه ما رو به اوج برسونه؟

 

[RPR"]

آرش: زیبایی عشق توی دردشه. هر لحظه‌ای که با تو هستم، هم لذت عمیق دارم و هم درد بی‌پایان.

لیلا:‌ پس آیا عشق ما همیشه باید دردناک باشه؟ آیا راهی برای فرار از این آتش وجود نداره؟

 

[RPR"]

آرش: شاید عشق ما رو به هم نزدیک کنه، اما در عین حال، ما رو از هم دور می‌کنه.

لیلا: پس ما توی این عشق گرفتاریم؟ آیا باید ازش فرار کنیم؟

 

[RPR"]

آرش: فرار از عشق، یعنی فرار از خودمون. نمی‌تونیم ازش بگریزیم، چون توش غرق شدیم.

لیلا: پس ما محکوم به این عشق هستیم؟

 

[RPR"]

آرش: عشق ما مثل یه قفسه، قفسی که توش عشق رو پرورش می‌دیم، ولی هر روز بیشتر توش محبوس می‌شیم.

لیلا: آیا هیچ راهی برای نجات وجود نداره؟ آیا نمی‌تونیم از این قفس رهایی پیدا کنیم؟