مجموعه اشعار سید مصطفی آرنگ

[;FOROUGH]

تا با فغان قافله ، شب همرهی کند
تا صبح بر فلک شده بانگ درا حسین

کعبه سیاه‌پوش از آن شد که حق بوَد
در مجلس عزای تو صاحب‌‌عزا حسین

 

[;FOROUGH]

بالای مرقدت علم سرخ تا به کی
گويد على الدوام "بیا مهدیا" حسین

تا داغ تو به سی*ن*ه‌ی زهرا بوَد ، بوَد
هر روزِ شیعیان تو شام عزا حسین

 

[;FOROUGH]

(آرنگ) کز کمینه غلامان درگه است
دارد به ذیل لطف تو دست رجا حسین

بار ستم شکست کمر ، زین غلام پیر
وقت است اگر کرم بکنی مومیا حسین

"شادروان سید مصطفی آرنگ"

 

[;FOROUGH]

پشت فلک خمید ز بار غم حسین
اشک شفق دوید به چشمان روزگار

از سیلی ستم شده نیلی رخ سپهر
وز دود آہ گشته فلک را دو دیده تار

 

[;FOROUGH]

باد خزان فسرد گلستان فاطمه
ز آن‌رو سحاب تیره کند گریه هر بهار

زین غصه گل به‌دست غمان پیرهن دريد
زین غم به طرف باغ بوَد لاله داغدار

 

[;FOROUGH]

(بخشی از یک قصیده)

چون از افق هلال محرم شد آشکار
رفت از دل زمین و زمان طاقت و قرار

تا رشته‌ی قطار غم از یکدگر گسست
از هم گسست توسن این چرخ را مدار

 

[;FOROUGH]

کعبه سیاه پوش از آن شد درین عزا
گوید که ذات لم یزلی هست سوگوار

خون شد دل فرات چو اندر برابرش
سیراب شد ز خون گلو طفل شیرخوار

 

[;FOROUGH]

در خاک و خون فتاد ذبيحاً من القفا
آن پیکری که فاطمه پرورد در کنار

تا حشر خون ببارد اگر آسمان رواست
قاتل به‌حال کشته‌ی خود می‌گریست، زار

 

[;FOROUGH]

خورشید چون ز جیب افق سرکشد برون
زآن پس که شد به نیزه سر آن بزرگوار

عالم چرا نسوخت در آن دم که اهل‌بيت
مأمور شد به امر عليكنّ بالفرار

"شادروان سید مصطفی آرنگ"

 

[;FOROUGH]

(خوناب شفق)

چون تیغ ستم فرق علی را بشکافت
خورشیدسراسیمه ز مشرق بشتافت

خوناب شفق ز چشم خون پالا ریخت
چون کاسه‌ی چشمِ چشم حق پرخون یافت