زندگینامه سیمون بایلز

[Trodi]

تصمیم بایلز بر اولویت دادن به سلامت روان در جریان بازی های المپیک ۲۰۲۰ توکیو نقش برجسته ای در دوران ورزشی اش داشت. با وجود این که کناره گیری از مسابقات ممکن بود به سرعت روی درآمدش تاثیر بگذارد اما دفاع از سلامت روان چهره اش را قدرتمندتر کرد. برندها و سازمان ها این حرکت را ارزشمند شمردند و این موضوع موجب شد درهای جدیدی به رویش باز شوند و فرصت های همکاری بیشتری نصیبش شود.

 

[Trodi]

ژیمناست آمریکایی به لطف نزدیکانش که از او مراقبت و حمایت می کنند در نوک قله ورزش مانده است. بایلز فرزند خانواده ای آشفته بود که با گذشت زمان به بزرگترین نقطه قوتش تبدیل شد. او دختر یک مادر معتاد بود. سیمون و سه خواهر و برادرش بخشی از کودکی شان را در خانه های گروهی گذراندند تا اینکه ران بایلز، پدربزرگ مادری اش و نلی کایتانو، دومین همسر ران سرپرستی سیمون و خواهر کوچکش آدریا را بر عهده گرفتند.

 

[Trodi]

برای بایلز پدر و مادرش همه چیز او هستند. آن ها به سیمون فرصت دوباره ای دادند و او هر روز از پدر و مادرش قدردانی می کند. زمانی که بایلز شش ساله بود پدر و مادرش او را به مسابقات ژیمناستیک در فضای باز بردند. در آنجا مربی متوجه استعداد سیمون شد و از پدر و مادرش خواست او را در کلاس ها ثبت نام کنند.

 

[Trodi]

در حال حاضر همسرش، جاناتان اوونز (بازیکن لیگ فوتبال آمریکایی) یکی دیگر از ستون های زندگی سیمون است. آن ها در سال ۲۰۲۰ از طریق یکی از برنامه های آشنایی همدیگر را شناختند. با این حال خیلی زود همدیگر را از نزدیک دیدند و بحران کرونا موجب شد نخستین قرارهایشان اغلب مجازی باشد. آن ها در سال ۲۰۲۲ نامزد کردند و در آوریل سال ۲۰۲۳ ازدواج کردند. ماه می همان سال در کابو سن لوکاس مکزیک جشن بزرگی گرفتند.

 

[Trodi]

ریچل مور بهترین دوستش است. آن ها از شش سالگی در کلاس های ژیمناستیک همدیگر را شناختند. این دوستی در طول این سال ها ادامه یافت و آن ها را جدا نشدنی کرد. سسیل و لوران، مربیانش در زندگی بایلز نقش مهمی داشتند. سسیل، ژیمناست بازنشسته المپیکی فرانسه در سال ۲۰۰۴ به همراه همسرش لوران لندی (ژیمناست بازنشسته) به آمریکا مهاجرت کردند و توانستند پس از چند سال وارد تیم المپیک این کشور شوند. آن ها از سال ۲۰۱۷ هدایت بایلز را بر عهده گرفتند.

 

[Trodi]

مربی پیشین سیمون، ایمی بورمن بود که به فلوریدا نقل مکان کرد. نلی بایلز با زوج فرانسوی ملاقات کرد و مادر و دختر از ایده های آن دو که موجب می شد سیمون در اوج بماند به وجد آمدند. روبرت آندرو، کارشناس سلامت روان پس از المپیک توکیو بایلز را درمان کرد. او سیمون را الگویی عنوان کرد که به طور آشکار درباره مشکلاتش صحبت کرد و موجب شد دیگران نیز به این کار تشویق شوند. آندرو تلاش کرد بایلز اعتماد به نفسش را بازیابد و از کاری که انجام می دهد لذت ببرد.