او بهطور خودآموز، اصول داشتان نویسی را از کتابهای آموزشی معدود آن دوران فرا گرفت و در واقع اولین آموزگارانش مردم عادی کوچه و بازار، روستاییها و عشایر بودند. در سال ۷۰، با گردآوری قسمتی از فرهنگ مردم استان کرمان در ماهنامه ی ادبی-فرهنگی ادبستان مشغول به کار شد و در عین حال چندین سال بخش آموزش داستاننویسی را در مجلّهی جوانان بر عهده داشت. در همان سالها شاگرد سیدابوالقاسم
انجوی شیرازی (مشهور به پدر فرهنگ مردم) بود و آخرین مصاحبهی مطبوعاتی را با او انجام داد که در ماهنامهی ادبستان منتشر شد. علومی که با لهجه ی بمی صحبت میکرد، مدّتها در تهران با دوست و همشهری هنرمندش ایرج بسطامی خوانندهی اهل بم) همخانه بود. داستان کوتاه «بمانی» نیز اثر اوست که در آخرین شمارهی ماهنامهی «فرجاد» در اواخر دههی ۶۰ یا اوائل دههی ۷۰ خورشیدی چاپ شد.