اشعار درحال تایپ {شامگاه} اثر • رها آداباقری کاربر انجمن رمان بوک

[نیهان]

عنوان: شامگاه
ژانر: تراژدی
قالب: آزاد
اثر: رها آداباقری

در ژرفنای شامگاه، تاریکی مدام، چون روحی درهم، در وهم این تیره خاک.

آن سایه‌ی گم، ز رویاها جدا، گمان آوا، زِ جایی دور و ناپیدا.

پایان راه، سکوت خفه، تصویر آن ماه، زِ دور
و آشنا.

«مخصوص مسابقه، حذف ب و ل»​

 

[STARLET]

سلام.
شاعر عزیز، ضمن خوش‌آمدگویی و سپاس از انتخاب انجمن رمان بوک برای منتشر کردن
آثار خود؛ خواهشمندیم قبل از تایپ اشعار قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید:
[قوانین ساب اشعار در حال تایپ]

پس از گذشت ده پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[درخواست نقد اشعار]

پس از ارسال پانزده پست می‌توانید درخواست جلد برای اشعار خود دهید:
[تاپیک درخواست جلد اشعار]

پس از گذشت پانزده پست می‌توانید درخواست تعیین سطح برای اشعارتان بدهید:
‌[تاپیک درخواست تگ]

در صورتی که نمی‌خواهید به نوشتن اشعارتان ادامه دهید و یا سوالی دارید در این تاپیک اعلام کنید:
[تاپیک پرسش و پاسخ تالار شعر]

اگر اشعارتان به پایان رسید در این تاپیک اعلام کنید:
[اعلام پایان اشعار کاربران]

شاعران دقت کنند در صورتی که دو ماه تاپیکشان آپدیت نشود تاپیک بسته می‌شود.

●با آرزوی موفقیت شما
[ مدیریت تالار شعر]​

 

[نیهان]

شامگاه است و خاطر پر غم و اندوه، در سکوت شام، پیچیده کوه‌ ز کوه

دریغا که روز پایان نداشت، نور امید در فواد کم دیده

گویی که غم چو سایه افتاده، در جان خسته، هر سوی نشسته​

 

[نیهان]

ستاره‌ها خاموش و تار، قصه‌ها مانده در سی*ن*ه‌ی دوغ

دریا غرق گریه، موج‌ها سوگند وهم، همچنان می‌خواند سرود غمگین دم

شامگاه است و دل تیره‌روزی، تنها مانده در این شام پر سوزی
​

 

[نیهان]

اشک‌ها چون مطر می‌گرید، فواد ز غم‌های تلخ می‌گدارد

اما ای خاطر، قرار پیشه کن، که شاید برآید سپیده‌ی روشن

تا ز نور امید ازنو زنده شوی و از عمق تاریکی رهی تازه جوئی
​

 

[نیهان]

سنگینی درد که بر دوش‌ها نهاده‌اند، همچون کوهی‌ست که بر زمین افتاده است

زمین که شکسته در زیر حجم غم‌ها و آسمان، گریه‌اش به زمین می‌رسد

اما همچنان در پی این تاریکی، صدایی خاموش، نجوا می‌کند از فردایی​

 

[نیهان]

و این انتظار، خود قصه‌ای پر درد است. در شامگاه، جایی که خاطر حیران است

حیران، چرا که سایه‌ها به هم می‌پیچند و سکوت، فریاد شکستگی را می‌نوازد

شکستگی که از همان آغاز بود. وقتی که نور، آرام در خاموشی کشیده شد​

 

[نیهان]

خاموشی که نه پایان، زیرا آغاز می‌ماند. آغاز سرودی غمناک و ناتمام

ناتمام، چون شام‌هایی که به سپیده نرسید و روزهایی که در خاطره‌ها محو شد

محو شدنی که مانند گیاهانی پژمرده است که سمت زمین سرد، خاموش می‌افتند​

 

[نیهان]

افتادن گیاه، حکایت از جدایی دارد از شاخه‌ای که دیگر توان نگه داشتن نداشت

و شاخه‌ای که یک تنه خم شده زیر توشه تنهایی و انتظار نافرجام

انتظاری که هیچگاه پایان نرسید و تنها شامگاه حیات، با تمام غم‌هایش​

 

[نیهان]

و تنها شامگاه ماند و تمام غم‌هایش که رنگ‌های زندگی را به سیاهی کشید

سیاهی که در آن هیچ نوری نمانده جزٔ سایه‌هایی که قصه‌ای از شکست داشتند

شکست‌هایی که چون زخم‌های کهنه ماند که نه عافیت یافت و نه فراموش شد​