دلنوشته {شبهاتِ مُکَرر} اثر•سونیا ریپر کاربر انجمن رمان بوک•

[نهـنگـ]

شاید، آرزویِ پنهانِ من، تبدیل شدن به یک “سنگ” باشد؛ بی‌احساس و گنگ.
سنگی که دیگر نگرانِ “زاویه‌ی تابشِ نور” بر خود نباشد تا دیگران کَجی‌اش را ببینند.
آن‌ها مرا در مُلغمه‌ای از تصوراتِ کهن و کینه توزی‌هایِ مُدرن غرق کرده‌اند.
حقیقتِ من، مُشتِ بسته‌ای است که هرگز جرئتِ باز شدن در مقابل این “نگاه‌هایِ درنده” را ندارد.
در این بازی، من هم “توپ” هستم و هم “بازیکنِ شکست‌خورده”.​

 

[نهـنگـ]

من یک “بندبازِ مُحتاط” بر رویِ طنابِ باریکِ “پذیرشِ اجتماعی” هستم.
هر تَرَک در این تعادل، مرا به عمقِ دره‌یِ “طرد شدن” می‌اندازد.
چقدر نیاز دارم تا در زیرِ آفتابِ “بی‌تفاوتیِ مقدس”، برایِ اولین بار گرم شوم.
آن‌ها مرا “تاریکی” می‌بینند؛ در حالی که خودشان، فانوسِ نگاهشان را خاموش کرده‌اند.
این، حماسه‌ی زنی است که در نبرد با اَشباحِ قضاوت، مُنهَزِم شد.​

 

[نهـنگـ]

صدایم، مانند سُرب، سنگین است؛ چون باید از فیلترهایِ سختگیرانه‌یِ “مَقبولیت” عبور کند.
من، رُباتی هستم که برنامه‌یِ حرکتش را هزاران “ناظرِ بیرونی” نوشته‌اند.
آن‌ها، مرا نه از رویِ “داده‌هایِ واقعی”، بلکه از رویِ “اِستنباط‌هایِ مُغرضانه” پردازش می‌کنند.
کاش می‌توانستم این “پوستِ اضافی” را که مملو از داغِ قضاوت است، از تن بِکَنم.
دیگر هیچ دُژِ دفاعی نمانده؛ روحم، یک “سرزمینِ اشغالیِ” کامل است. ​

 

[نهـنگـ]

دلم، یک مُهرِ مُوم شده است که اجازه‌ی گشودن و خواندنِ نامه‌هایِ درونش را ندارم.
زیرا می‌ترسم که حقیقتِ بی‌پرده، آتشِ بیشتری به این خرمنِ اتهام بیفکند.
من، یک اِکویِ صدایِ دیگران هستم؛ پژواکی که خودِ اصلی‌اش، در کوهستانِ ترس گُم شده.
کاش جهان، فقط یک بار، مرا از پشتِ عینکِ بی‌طرفی تماشا می‌کرد.
این، دردِ مزه‌یِ تلخِ زندگی کردن برایِ دیگران است؛ دردی که هرگز کهنه نمی‌شود. ​

 

[نهـنگـ]

آرزویِ من، نه پرواز، بلکه نامرئی شدن در این هجومِ لنزهایِ مُتمرکز است.
می‌خواهم در حاشیه‌یِ امنِ خودم، بدونِ نگرانی از سوءِتفسیر، نفس عمیق بکشم.
ذهنم، انباشته از آوارِ کنایه‌هایِ تخریب‌کننده است که هر لحظه بر سرم می‌ریزد.
من در حالِ تقلا برایِ حفظِ کُدِ ژنتیکِ هویتی هستم که در حالِ اضمحلال است.
این، شکنجه‌ای مُدِرن است؛ مُردن زیرِ بارِ یک تصویرِ دروغین.​

 

[نهـنگـ]

اشک‌هایم، مُعرفِ حجمِ این سکوتِ خونین هستند؛ همان‌هایی که کسی آن‌ها را نمی‌بیند.
آن‌ها تنها نتیجه‌یِ نهاییِ مرا قضاوت می‌کنند، بدونِ درکِ فرآیندِ پُردرد آن.
من، گُمشده‌ترینِ فرد در ازدحامِ این شهرِ پُرهیاهویِ داوری هستم.
هر نگاه، یک نقطه‌ی توقف بر رویِ جاده‌یِ تکاملِ من می‌گذارد.
آیا یک روز، این آفتابگردانِ روحم، رو به آفتابِ رهایی خواهد چرخید؟​

 

[نهـنگـ]

احساس می‌کنم که مُجسمه‌یِ گناهِ اصلی هستم که برایِ عبرتِ دیگران نصب شده است.
این قضاوت‌ها، مانند شوک‌هایِ الکتریکی، مرا از خوابِ آسودگی بیدار نگه می‌دارند.
من، نه از سقوط، بلکه از بیانِ حقیقتِ سقوطم واهمه دارم؛ زیرا داوران، آن را توجیه می‌دانند.
آن‌ها مرا در حصارِ پُستوهایِ ذهنی خود محبوس کرده‌اند و کُلیدِ آزادی‌ام را گم کرده‌اند.
این، مُردابی است از توهماتِ مقدس که مرا به کامِ خود می‌کشد.​

 

[نهـنگـ]

کتابِ زندگی‌ام، با فصل‌هایِ سانسور شده‌ای آغاز می‌شود که هرگز اجازه‌ی خواندنشان را ندارم.
زیرا اگر گشوده شوند، پایه‌هایِ سُستِ باورهایِ ثابتِ آنان را متزلزل می‌کند.
من، بازیکنِ نقشِ فرعی در فیلمِ زندگیِ خودم هستم؛ کارگردان، هزاران چشمِ مُتعصب است.
تمامِ شجاعتِ من، در نپذیرفتنِ تعریفِ دیگران از شایستگی‌ام خلاصه شده.
چقدر سنگین است بارِ این نقشِ تحمیل شده بر شانه‌هایِ نحیفِ روح.​

 

[نهـنگـ]

حتی دعاهایِ شبانه‌یِ من، بویِ التماس برایِ دیده نشدن می‌دهند.
من، اسیرِ یک دوربینِ مداربسته‌یِ فکری هستم که تمامِ حرکاتِ روانم را زیرِ نظر دارد.
این، خالی شدنِ مُستَمرِ انرژی برایِ پر کردنِ حفره‌هایِ توقعاتِ بی‌پایانِ آن‌هاست.
آن‌ها از من می‌خواهند که در قالبِ پازلِ ناقص آنان، خود را به زور جا دهم.
من، مومیاییِ محاکمه هستم؛ جسدی که هر لحظه، با قضاوتِ جدید، تاکسیدرمی می‌شود.​

 

[نهـنگـ]

می‌خواهم این نمایِ شیشه‌ایِ شفاف را بشکنم و برایِ یک بار، در تاریکیِ امن، پنهان شوم.
اما می‌دانم که حتی تکه‌هایِ شکسته هم، سوژه‌یِ نقد و تحلیلِ جدیدی خواهند شد.
این، جشنِ پایانِ هر آرزو است که زیرِ چکمه‌هایِ سنگینِ نقد، له می‌شود.
من، مُتَلَفِ گران‌قیمتِ جامعه‌ای هستم که هیچگاه بهایِ اصالت را نپرداخته.
در این نبرد، بزرگ‌ترین پیروزی، فقط دوام آوردن در میانِ این همه سنگ‌افکنی است.​