دلنوشته {شتاء} اثر •رستاخیز و دنیا کاربر انجمن رمان بوک•

[DOonYa]

فرق است بین من و دختری که در کنارت با لوندی می‌خندد!
منی برایت از جان و دل مایه گذاشت و او تنها هنرش لاک روی ناخن‌هایش بود.
انتخاب با توست جانِ جانانم امّا بدان که منی این‌جا تا ابد به انتظار آمدنت می‌نشیند.
می‌دانم سرد است و زمستان امسال سرمایش استخوان‌های پوسیده‌ام را هم از بین می‌برد ولی من امیدی دارم که چراغ راهم است و نور می‌دهد به زندگی تاریک و شب و روز تاریک‌ترم... .
کوهِ استوارم تو این‌گونه بی‌رحم نبودی و عشق از وجودت رخت نبسته بود تو را زمانه بد کرد؛ بیا و تو خوبی کن، بیا و جهنم وجودم را به بهشتی سبز تبدیل کن و بمان!
تا ابد بمان بگذار من برایت بنویسم و تو فقط بخوان... .

 

[رستاخیز]

زمستان برای ما الهام‌آور خاطره‌ی نوازش نور خورشید بر ابرهای تیره است.
به من گفتی دوست دارم هر روز زمستانی‌مان بارانی باشد، یادت می‌آید؟
در روزهایی که باران نمی‌بارد، باد زمستانی ابرها را به گوشه‌ای می‌راند و خورشید با نور کم سویش از پشت ابرها نمایان می‌شود.
یار یگانه‌ی من به تو می‌گویم که ماه عسل پدیده‌های طبیعت همیشه باب میل ما نیست.
هرروز زمستانی‌ای که باران نبارید، خودم برایت می‌بارم و با چشمان اشک‌بارم باران زمستانی را به تو هدیه می‌دهم.

 

[رستاخیز]

پاییز است و زمستان گذشته غم‌انگیزترین زمستانی بود که بی‌ تو پشت سر نهاده‌ام.
هر زمستان از زمستان قبل برایم غمگین‌تر است.
امّا می‌دانم که در زمستان پیش رو می‌آیی و مثل قدیم وقتی تو را از دور می‌بینم دوان‌دوان یک‌دیگر را در آغوش خواهیم کشید.
می‌دانم این نامه هم مثل هزاران نامه‌ای که برایت نوشته‌ام بی‌جواب خواهد ماند.
امّا نکند که نیایی... .
نکند که در حسرت آغوش تو زمستان‌های زندگیم یکی‌یکی پرپر شوند و در حسرت دیدار تو بمیرم!

 

[رستاخیز]

زمستان با تو اوج آغوش خوشبختی‌ است.
زمستان بی‌ تو ته سیگارهای خاموش در فنجانی‌ست از چای... .
زمستان با تو معنای تحقق آرزوست.
زمستان بی‌ تو وصف واژه‌ی ناامیدی‌ است.
با تو زمستان معنای پرواز می‌دهد.
بی‌ تو زمستان معنای دل‌سردی می‌دهد.
زمستان را اِی یار دیرینه با تو تعریف کرده‌ اند.

 

[DOonYa]

زمستان که زمستان است تو از او هم سردتری؛ سرما در تو رخنه کرده و مرا نیز در سرمای خود غرق می‌کنی.
من در وجودم تویی هست که با وجودم هل شده و در تو پسرکی بازیگوش است که دلش با تمام خوبی‌ها نرم می‌شود.
عزیزِ جانم تو به هرچیز جز من قانعی و من فقط به تو و فرق ما این است!
در سرما برایت چای می‌شوم و در گرما برایت یک شربت خاکشیر که آتش درونت را بخواباند و تو همان دلیل سردی وجود و آتش جگرمی و چه تلخ است این واقعیت انکار ناپذیر...‌ .

 

[رستاخیز]

زمستان حکایت بازی شبنم و قاصدک هاست؛ حکایت همان شب‌هایی است که کنار هم، روی تخت به آسمان ابری خیره می‌شدیم و جویای حال مهتاب و ستاره‌ها بودیم.
حکایت برف بازی‌های ما بود؛ آن هنگام که همیشه می‌گذاشتم بازی را تو ببری؛ چون همیشه از این‌که تو را ببرم بیزار بودم.
این است مِهر قلب عاشق من و قلب فارغ تو که این‌گونه مرا تنها رها کردی و من هر صباح به جایه خالی‌ات برف می‌زنم.
نگاه غمگین عابران تیشه‌ای می‌زند به ریشه‌ام که تنهایی‌ها در آن پنهان می‌شوند و تو نهانی برای هرکَس که نمی‌داند مرا چه این‌گونه به خاک سیاه نشانده!
ولی غمت نباشد که پیداتر از پیدایی برای تن خسته‌ام... .

 

[رستاخیز]

شب‌های طولانی و سرد زمستان را بی‌تو تمام خواهم کرد و در ذهن هوس آلودم آغوش تو را مجسم می‌کنم با نخی سیگار و قهوه‌ای به تلخی این روزها... .
تو را تجسم ‌می‌کنم که انگشتانم لابه‌لای موهای خوش عطرت به بازی گرفته می‌شوند و آنگاه که با خیال تو به پایان می‌رسد از این خواب زمستانی بیدار خواهم شد.
چه تلخ است نداشتن تو و بازی سرنوشت که مرا کرده مترسکی سر جالیز و به ریشم می‌خندد.
این‌جاست که باید گفت تو کجایی؟
می‌دانم؛ درست درون سیاهی قلبم که سرخی وجودت در آن گم شده!

 

[DOonYa]

تو اِی روشنی وجودم بیا و زنده کن مرا که بی‌تو جانی در تنم نمانده و دستم دیگر مرا در نوشتن یاری نمی‌کند؛ اگر نتوانم از تو بنویسم دیگر زندگی را هم نمی‌خواهم و چه باکی دارم از مرگ این جسم پوسیده؟!
که من مرده‌ای هستم که راه می‌رود؛ مِی می‌نوشد و طعام می‌خورد امّا زندگی نمی‌کند.
روحم خسته‌ است، خسته‌تر از واژه‌ای به نام خسته که تمامم را فرا گرفته و خونم را می‌مکد و هیچ نمی‌گویم چرا که کالبدی می‌خواهم که آرامش در وجودش غوطه‌ور و خوشبختی در بیت‌بیت زندگیش در جریان باشد و این است زندگی؛ نه مردگی که نامش به اشتباه زندگی است.

 

[رستاخیز]

این آخرین نامه‌ای است که برای تو می‌نویسم؛ نه این‌که از تو بابت جواب ندادن به نامه‌هایم متنفر شده باشم!
فقط دل‌سرد شده‌ام... .
شقایق هنوز گل نداده، پرستوها کوچ نکرده‌اند و امواج خروشان دریا وحشی‌تر از همیشه به نظر می‌رسند.
وقتی به آسمان زمستانی خیره می.شوم به ناگاه به یاد آخرین دوستت دارم‌هایت که با نوازش کودکانه‌ات همراه بود می‌افتم.
نمی‌دانم اکنون کجایی؟ کنار چه‌کسی هستی؟
امّا هرجا که هستی و کنار هرکسی که باشی برایت آرزوی سلامتی می‌کنم.

 

[DOonYa]

سرمای این روزهای گرم، درون مغزُ استخوان‌هایم، رسوخ می‌کند. از تمام سلول‌‌هایم می‌گذرد و به قلبم می‌رسد، قلبم با سرما و گرمایش ترک می‌خورد و مسئولش کیست؟ آری، حتما کسی نیست جز خودِ من! منی‌که تنهاتر از واژه تنهایی می‌جنگم و هرروز بازنده‌تر از دیروز ادامه می‌دهم.
دختری هرروز در خرابه‌های شهرِ دلش، با پای برهنه زیر خون‌بار آسمان قدم می‌زند.
سرخیِ خون است که هم دل را می‌زند، هم‌ چشم کم سورا!
لبخندها مرده‌ است و غم‌ها از در و دیوار این شهر بالا می‌روند. ترس‌‌ها اجیر شده‌اند و جای‌جایِ دلم را می‌سوزانند.
و باز مسئولش کسی نیست جز خودم... .