چالش شعر با کلمات اجباری | پارت 4

[SOLEMN]

با کلمات:
فانوس، مواج، غریزه و آغوش
شعری حداقل 2بیت یا 4مصرع بنویسید که تمام کلمات بالا را داشته باشد و سبک شعر آزاد هست.​

 

[SOLEMN]

دل در غریزه‌ی تو گم شد، ای طلوع
افتاد در چشمان تو، صد راه و موج و شوق
شب‌های من بی تو همه مواج و مبهم‌اند
بی‌نور فانوس تو، بی‌گرمی آغوش​

 

[RPR"]

در این شب تاریک و بی‌فردایی
فانوس دلم سوسو می‌زند
در دریای مواجِ احساسات
غریزه، مرا به آغوشِ تنهایی می‌کشد

 

[-pariya-]

فانوسِ دل، در بادِ شب، مواج می‌شود
غریزهٔ نورش، در آغوشِ دود می‌سوزد
به هر نفس، اشکِ من از مژگانِ تر می‌چکد
ولی چراغِ امید، در این شبِ دراز مُرد
ستاره‌ها همه پنهان شدند از وحشتِ ظلمت
هوایِ سی*ن*ه ام از آهِ سرد، تاریک شد
کجاست آن دستی که فانوسِ عشق را بفروزد؟
که جانِ من، چو شمع، در انتظارِ آن آغوش است

 

[yeganeh2025]

در فانوس شب، آغوشی از راز است
مواجِ خیال، غریزه‌ام ساز است
در پیچِ زمان، سایه‌ای در گذر
نقشی‌ست نهان، آغوشِ آن راز است

 

[سایه مولوی]

در این دریای مواج از غم و درد
تو فانوسِ نجات قلب من باش

مرا مهمانِ آغوش خودت کن
به جانم مرهمی از مهر و وَد باش

ننال از من اگر عشقم غریزیست
برایم دلبری بی‌پا و سر باش

 

[هوروس]

به دستم فانوسِ دانش، چو عقلِ کل گرفته‌ام،
در این شبِ مواجِ دنیا، قدم به دل گرفته‌ام.
به نورِ آن نگاه می‌کنم، ز هر سو پیچ‌و‌تاب،
که هستی، دریایی بی‌کران، چه ژرف گرفته‌ام!

غریزه، آن سگِ شکاریِ جان، ز پشتِ بوته‌ها،
همی‌کند نعره:«ای خِرَد! تو ره زدی کجا؟
فانوسِ تو چه سود دارد، چو راه، خود نمی‌داند؟
بپذیر این بدنِ خاکی را، که خانه‌اش همینجاست، آه...»

فانوسِ من، به لرزه می‌افتد، چراغش کم‌فروغ،
ز حرفِ راستِ آن سگِ چموش، شده‌ست خامِ سوخت!
بگویمش: ای نفسِ سرکش! تو هم چه حکمتی؟
که دائم در پیِ لذّت، چو موشی در پیِ دوغ؟!

ولی در این میان، چه چیز است این کششِ عجیب؟
به سوی آغوشِ دریا، دل شده‌ست ناگه رغیب!
غمِ فلسفه و عقل و خِرَد؟ همه به بادِ موج رفت!
غریزه خندید و گفتا: پسندیدم جوابِ غیب!

اما... چه حیف...!

فانوس خاموش شد، خِرَد به خوابی شیرین رفت،
من و تنم، به آغوشِ دریا، چو موجی بی‌هدف تَفت!
چه دانا بودم و چه نادان؟ چه مسخرگی! چه شوخی!
فقط همین دریافتم: غریزه، مُلکِ خود گرفت!

 

[؛)Lunika]

آغوشم را باز کردم برای بی‌پناه بودنت
فانوس قلبم را روشن کردم برای امید بودنت
غریزه‌ام نشانم داد راه و رسم قوی شدنت
مواج چشمانت سوزاند مرا برای رشد کردنت