مجموعه اشعار شعر های سپید شمس لنگرودی

[mobina01]

و دلی ديده ام از كاغذ
ليمويی بی هوش
كه روشن و خاموش می شد
و در تن من می تپيد
دلی كه تو را ديده بود ، آمده بودي
كاغذ را ورق مي زدی .

 

[mobina01]

دلم به بوی تو آغشته است
سپیده دمان
کلمات سرگردان برمی خیزند و
خواب آلوده دهان مرا می‌جویند
تا از تو سخن بگویم
کجای جهان رفته‌ای
نشان قدم هایت
چون دان پرندگان
همه سویی ریخته است
باز نمی‌گردی، می‌دانم
و شعر
چون گنجشک بخارآلودی
بر بام زمستانی
به پاره یخی
بدل خواهد شد

 

[mobina01]

رفته‌ای از برِ ما، چشم به راهیم؛ بیا
حلقه در گوشِ درِ کعبه‌ی آهیم، بیا

دوری‌ات بندِ غم افکند به پای دلِ مسـ*ـت
مسـ*ـت بودیم، پشیمان ز گناهیم؛ بیا

بی تو، مهتاب پریشان شد و گل‌ها خشکید
دل غم‌اندود چو شب‌های سیاهیم، بیا

می‌تراود ز لبِ کوزه‌ی شب، آبِ سکوت
ما به یاد تو به شب غرق نگاهیم، بیا

زندگی، چوبه‌ی دار و همه آویختگان
طالبِ صحبتِ آن مهرگیاهیم، بیا

"شمس" خاموش شد از دوری‌ات ای دور قمر!
گرچه با یاد تو در حضرت ماهیم، بیا...

 

[mobina01]

#عشق
صحرایی سراب است
در پیاله ی نازکی
و شگفتا
غرقت می کند....!

 

[mobina01]

روز،
با کلماتِ روشن حرف می‌زند،
عصر، با کلماتِ مبهم...
شب،
سخن نمی‌گوید،
حُکم می‌کند...!

 

[mobina01]

روز،
با کلماتِ روشن حرف می‌زند،
عصر، با کلماتِ مبهم...
شب،
سخن نمی‌گوید،
حُکم می‌کند...!

 

[mobina01]

چہ بود زندگى تو اگر نبودے:
خلبانى كہ بين آسمان و زمين
همہ چيز از يادش رفتہ است!
انبارے خالى،
كہ نيمہ شبى نگهبانانش را ڪشت‏ہ‌اند!
پرنده‌‏اے كہ سواد ترانہ‌خوانى نداشت!
چہ بود زندگى
تو اگر نبودے...

 

[mobina01]

چرا ننویسم زیباست زندگی
وقتی دو کرکس را در عش.ق بازی شان دیده ام
چرا ننویسم زیبا نیست زندگی
وقتی تفنگ شکارچی
به صورتشان خیره است

 

[mobina01]

زخمی كهنه ام
سايه رنجی پايان يافته
دوستت دارم
و به لمس سرانگشتانت
بر سايه اين زخم
دلخوشم...

 

[mobina01]

تو که پیش منی...
آفتاب انگار شوخی اش گرفته...
زیر پیرهنم می دود...
ماه انگار شوخی اش گرفته...
و همین الان است ...
که بیاید پایین با ما بازی کند....
تو که با منی...
صبحانه ی من ...
لیوانی کهکشان شیری است...
و تکه های تازه رعد و برق در بشقابم...
برق می می‌زند