مجموعه اشعار شعر های سپید شمس لنگرودی

[mobina01]

آتش باشی، براب تو هيزم می‌شوم
دريا بروی، پارو...

تو هميشه درست پنداشته‌ای؛
دل من شبيه تكّه‌سنگی است
كه می‌خواهم تو
با همه‌ی خستگی‌هايت
يک‌لحظه به من تكيه كنی...

 

[mobina01]

دست‌های تو انگار
پرچم‌های صلح‌اند
بر خرابه‌ی روزهای من
که جز نشانه‌ای از گنج‌ها در او باقی نیست
زورق‌ها و نگهبانانی
که باروت کشف‌شده را به جزیره‌ی دور می‌برند.
دست‌های تو انگار
سیم‌های تارند
که ترانه‌های حرام را پنهانی
در آتش رودخانه‌های‌شان حفظ می‌کنند،
رودهایی روشن
که صورت سربازهای شکست‌خورده را
در آتش زخم‌ها می‌شویند.
دست‌های تو
صبحی روشن‌اند
صبح جمعه‌ی پاییز
که زیر ملافه‌ی سردی به موسیقی دوری گوش می‌کنم
ای سرمای صبح
که شمدهای سفید را بر اندامم رواج می‌دهی
به پاس همین دست‌هاست
که تو را
دوست دارم

 

[mobina01]

آتش باشی، براب تو هيزم می‌شوم
دريا بروی، پارو...

تو هميشه درست پنداشته‌ای؛
دل من شبيه تكّه‌سنگی است
كه می‌خواهم تو
با همه‌ی خستگی‌هايت
يک‌لحظه به من تكيه كنی...

 

[mobina01]

دور از تو
فوّاره‌ای بی‌قرارم،
پرپر می‌زنم
که از آسمان تهی
به خانه‌ی اوّلم برگردم...

 

[mobina01]

دور از تو
فواره ی بی قرارم
پرپر می زنم
که از آسمان تهی
به خانه ی اولم برگردم

 

[mobina01]

هدیه ام از تولد
گریه بود
خندیدن را تو به من آموختی
سنگ بوده ام
تو کوهم کردی
برف بوده ام
تو آبم کردی

آب می شدم
تو خانه دریا را نشانم دادی
می دانستم گریه چیست
خندیدن را
تو به من هدیه کردی

 

[mobina01]

آرام باش عزیز من ، آرام باش
حکایت دریاست زندگی
گاهی درخشش آفتاب، برق و بوی نمک، ترشح شادمانی
گاهی هم فرو می‌رویم ، چشم‌های مان را می‌بندیم ، همه جا تاریکی است
آرام باش عزیز من
آرام باش
دوباره سر از آب بیرون می آوریم
و تلالو آفتاب را می بینیم
زیر بوته ای از برف
که این دفعه
درست از جایی که تو دوست داری ، طالع می شود