مجموعه اشعار شهریارِ جان ‌

[mobina01]

اشعار زیبای شهریار
«محمدحسین بهجت تبریزی»
[تاپیک اختصاصی]​

 

[mobina01]

دیگران را اگر از ما خبری نیست چه غم
نازنینا، تو چرا بی خبر از ما شده ای؟

 

[mobina01]

پیرم و گاهی دلم یاد جوانی می‎کند
بلبل شوقم هوای نغمه‎خوانی می‎کند

هِمّتَم تا می‎رود ساز غزل گیرد به دست
طاقتم اظهار عجز و ناتوانی می‎کند

بلبلی در سی*ن*ه می‎نالد هنوزم کاین چمن
با خزان هم آشتی و گُل‎فشانی می‎کند

ما به داغ عشقبازی‎ها نشستیم و هنوز
چشم پروین همچنان چشمک‎پرانی می‎کند

نای ما خاموش ولی این زَهره‎ی شیطان هنوز
با همان شور و نوا دارد شَبانی می‎کند

گر زمین دودِهوا گردد، همانا آسمان
با همین نَخوَت که دارد آسمانی می‎کند

سالها شد رفته دمسازم ز دست، اما هنوز
در درونم زنده است و زندگانی می‎کند

با همه نِسیان تو گویی کَز پِی آزار من
خاطرم با خاطرات خود تَبانی می‎کند

بی‌ثمر هر ساله در فکر بهارانم، ولی
چون بهاران می‎رسد با من خَزانی می‎کند

طفل بودم، دزدکی، پیر و عَلیلم ساختند
آنچه گردون می‎کند با ما نهانی می‎کند

می‌رسد قَرنی به پایان و سِپِهر بایگان
دفتر دوران ما هم بایگانی می‌کند

شهریارا گو دل از ما مهربانان مَشکَنید
وَرنَه قاضی در قضا نامهربانی می‎کند

 

[mobina01]

میشود آیا شبی مهتاب شام من شوی
لحظه زیبای وصل اختتام من شوی..؟

یاکه گیسو را برافشانی به موج سی*ن*ه ها
زیر نام همدلی هایت به نام من شوی؟

منکه درخلوت سرایم جز تمنای تو نیست
میشود بنیان گزار ازدحام من شوی؟

تاعسل میباری ازسرچشمه لبهای خویش
می شود لبریز شهد جام جام من شوی؟

ای غــزال تیز پای قـصه های ماندگار
میشود روزی بنام عشق رام من شوی؟

چیست غيراز تلخکامی سهم مجنون بازیم
میشود با چشم لیلایت به کام من شوی؟

یک شبی تنگم بمیران در تب آغوش ها
تا مگر پایان من باشی، تمام من شوی؟ ا

 

[mobina01]

جانان سری به دلشدگانش نمی زند

جان بر لب است عاشق چشم انتظار را

 

[mobina01]

مسـ*ـتِ یک دلبر شدم دیوانه گشتم عاقبت
گردِ شمعش سوختم پروانه گشتم عاقبت

رفتم از دستش بگیرم تا گرفتم پر کشید
آشنـا گفتـم شوم بیگـانـه گشتم عاقبت

در خیـال آن شبی بـودم مـرا مهمان کنـد
غـافل ازخود بودم و بی خانه گشتم عاقبت

در پی ات آواره شـد دل نامسلمانی نکـن
بُگذر از مـن، پیرِ آن فـرزانه گشتـم عاقبت

نازنین میبندم این دفتر گذشت ان فصل ما
با نسیمی می روم افسـانه گشتم عـاقبت

 

[mobina01]

سخن بي تو مگر جاي شنیدن دارد؟!
نفس بي تو ڪجـٰا ناي دمیدن دارد؟!
علتِ ڪوری یعقوب نبي معلوم است
شہرِ بي یـٰار مگر ارزش دیدن دارد

‌
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

 

[mobina01]

ای غنچه خندان چرا خون در دل ما می‌کنی
خاری به خود می‌بندی و ما را ز سر وا می‌کنی

از تیر کج‌تابی تو آخر کمان شد قامتم
کاخت نگون باد ای فلک با ما چه بد تا می‌کنی

ای شمع رقصان با نسیم آتش مزن پروانه را
با دوست هم رحمی چو با دشمن مدارا می‌کنی

با چون منی نازک‌خیال ابرو کشیدن از ملال
زشت است ای وحشی غزال اما چه زیبا می‌کنی

امروز ما بیچارگان امید فرداییش نیست
این دانی و با ما هنوز امروز و فردا می‌کنی

ای غم بگو از دست تو آخر کجا باید شدن
در گوشه میخانه هم ما را تو پیدا می‌کنی

ما شهریارا بلبلان دیدیم بر طرف چمن
شورافکن و شیرین‌سخن اما تو غوغا می‌کنی

 

[mobina01]

برسان سلام ما را به رفوگران هجران،

که هنوز پاره ی دل، دو سه بخیه کار دارد..

 

[mobina01]

.مسـ*ـت آمدم ای پیر که مستانه بمیرم
مستانه در این گوشه میخانه بمیرم

درویشم و بگذار قلندر منشانه
کاکل همه افشان به سر شانه بمیرم

من درّ یتیمم ٬ صدفم سی*ن*ه دریاست
بگذار یتیمانه و دردانه بمیرم

بیگانه شمردند مرا در وطن خویش
تا بی وطن و از همه بیگانه بمیرم

سرباز جهادم من و از جبهه ی احرار
انصاف کجا رفته که در خانه بمیرم

من بلبل عشاق به دامی نشوم رام
در دام تو هم بی طمع دانه بمیرم

در زندگی افسانه شدم در همه آفاق
بگذار که در مرگ هم افسانه بمیرم