مجموعه اشعار شهریارِ جان ‌

[mobina01]

بلبلی در سی*ن*ه می نالد هنوزم کاین چمن

با خزان هم آشتی و گل فشانی می کند

ما به داغ عشقبازیها نشستیم و هنوز

چشم پروین همچنان چشمک پرانی می کند

نای ما خاموش ولی این زهره شیطان هنوز

با همان شور و نوا دارد شبانی می کند

گر زمین دود هوا گردد همانا، آسمان

با همین نخوت که دارد آسمانی می کند...

 

[mobina01]

چشمی به رهت دوخته ام باز که


شاید بازآیی و برهانیم از چشم
به راهی

 

[mobina01]

جمع آب و آتشيم و خاك و باد
اين بناي خانه ي ويران ماست

نور را ماني ، كه اندر لانه ها
روز باران هر نم طوفان ماست

احتياج اين كاسه دريوزگي
كوزه آب و تغار و نان ماست

آبروي مابه صددر ريخته است
لقمه ناني كه در انبان ماست

جز به اشك توبه نتوان پاك كرد
لكه ننگي كه بر دامان ماست

ميزبان را نيز با خود مي برد
مهلت عمري كه خد مهمان ماست

 

[mobina01]

قربانی مژگان تو کردم که به یک تاز

تسخیر جهان بی مدد تیغ و علم کرد

 

[mobina01]

از نسیمِ سحر آموختم و شعله شمع
رسمِ شوریدگی و شیوه شیدائی را

صبح سرمی کشد از پشتِ درختان خورشید
تا تماشا کند این بزمِ تماشائی

 

[mobina01]

بیت بیت غزلم شوق پریدن دارد
وه که دیدار غزل درد کشیدن دارد

چشم نرگس شده‌ات باده پرستم کرده
سعی بین حرم و میکده دیدن دارد

توبه کردم که قلم دست نگیرم اما
هاتفی گفت که این بیت شنیدن دارد

وخدا خواست که یعقوب نبیند یک عمر
شهر بی یار مگر ارزش دیدن دارد؟

صحبت از قیمت این غمزه و آن ناز مکن
ناز عاشق کشت ای دوست خریدن دارد

عجب این نیست که آهوی دلم صید تو شد
طعم شهد لب صیاد چشیدن دارد

آن زمانی که خدا آب و گلت را بسرشت
زیر لب گفت که این روح دمیدن دارد

قصه‌ی دست و ترنج است تماشاگه عشق
شکر وصل رخ تو جامه دریدن دارد

دیدن روی تو راه دگری می‌خواهد
شرح دیدار تو از شعر بریدن دارد

 

[mobina01]

.
به مرگ چاره نجستم که در جهان مانم
به عشق زنده شدم تا که جاودان مانم

چو مردم از تن و جان وارهاندم از زندان
به عشق زنده شوم جاودان به جان مانم

به مرگ زنده شدن هم حکایتی است عجیب
اگر غلط نکنم خود به جاودان مانم

در آشیانه طوبا نماندم از سرناز
نه خاکیم که به زندان خاک دان مانم

ز جویبار محبت چشیدم آب حیات
که چون همیشه بهار ایمن از خزان مانم

چه سال ها که خزیدم به کنج تنهایی
که گنج باشم و بی نام و بی نشان مانم

دریچه های شبستان به مهر و مه بستم
بدان امید که از چشم بد نهان مانم

به امن خلوت من تاخت شهرت و نگذاشت
که از رفیق زیانکار در امان مانم

به شمع صبحدم شهریار و قرآنش
کزین ترانه به مرغان صبح خوان مانم
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎

 

[mobina01]

خلوتی داریم و حالی با خیال خويشتن


گر گذاردمان فلک حالی به حال خويشتن

 

[mobina01]

‌به که گویم که دل از آتش هجر تو بسوخت؟
شده ای قاتل دل؛ حیف ندانی که ندانی

همه شب سجده برآرم که بیایی تو به خوابم
و در آن خواب بمیرم که تو آیی و بمانی

 

[mobina01]

آرام و روان و نرم و سنجیـده رود
ما ناله کنان و یار ... نشنیـده رود

یک عمر گذشت و عاقبت فهمیدیم
از دل نـرود هر آنکه از دیـده رود