دلنوشته {شکرناز} اثر •رها باقری کاربر انجمن رمان بوک•

[Raha Bagheri]

روز میلاد تو بود که کوچه‌های سرنوشت، خوش آمدی بی‌صدا می‌گفتند به پسرکی که تمام عمر در خیره چشمی‌های تقدیر انگشت فرو می‌کرد.
رازی در دل داشتی، دردی بود و آرام نمی‌گرفت، بارانی از غمباره‌های ناتمام که بر روی صبوری‌هایت هر روز ‌می‌بارید.
در صبحی که بهار را، هلهله‌ی ناگزیر بود، برای واپسین روزهای زندگی‌ات... خواب‌های طلایی مادری تعبیر ‌میشد.

 

[Raha Bagheri]

تمام عشق روزی نیم نگاهی بود که بلوار تاریک رسیدن به تو را ریسه ‌می‌بست.
این روزهاکه آسمان پر از ستاره‌های خاموش است؛ عشق، نیم نگاهی است که خسوف را کنایه می‌زند و باد با کینه‌ای از نمی‌دانم‌ها طاق‌‌های پنجره را بهم می‌کوبد.
آری تمام عشق روزی نیم نگاهی بود که تمام هستی مرا نشانه رفته بود.

 

[Raha Bagheri]

هزاران خیابان بلند و آدم‌هایی که ته دل‌شان چیزی جز عبور کردن نیست.
تمامی این جهان هستی، تنهایی بزرگ مرا ‌می‌سازند و تو آن سوی ‌این لایه‌های ضخیم چرا دستی تکان نمی‌دهی؟!
اگرنا‌می‌ جز شکرناز برایت نمی‌یابم، از کوتاهی زبان آدم‌ها در بیان عاشقی است.
که اغراق‌‌ آمیز‌ترین واژه‌ها، در بی‌کرانگی شعور تو کم ‌می‌آورند.

 

[Raha Bagheri]

پشت بی‌انتهایی‌ این ظلمت خاکی رنگ، لایزالی دنیای تو پنهان است.
و کسی ندانست که ساز مغموم زندگی مرا، پرده‌های آهنگ تو کوک می‌کند.
چه شب‌ها در تب نبودنت، انگشت در چشم ستاره‌ها فرو کردم و چه پائیزها پنجره را بر ناله‌های درخت عاشقانه‌هایم بستم و باز نکردم.
و‌ امروز که من از همیشه کوچک‌ترم، چگونه ‌می‌توانم خدا را راضی کنم لحظه‌ای چشم از ناسازگاری‌های جهان برگیرد؟! تا من تورا، تا من خود را، با تو‌ یکی کنم... با خود‌ یکی کنم.

 

[Raha Bagheri]

تو رویا نیستی، تو عابر هر روزه‌ی‌ این بلوار روشنی که با بغلی از شقایق‌های داغ بر لبان مسافران تشنه‌ی احساس، راه ‌می‌روی.
تو شکرناز منی، گو که رگ‌های آبی دست‌هایت خطی از‌ یک رویای دور است اما لمس تو رویا نیست؛ وقتی به ظلمت ناگزیرم نور ‌می‌پاشی.
تو ترجیع بند کلام هر روز و شب منی و چشم انداز هر چشمی‌ که ‌می‌چرخانم، تویی که قابی از نقره می‌زنی.

 

[;FOROUGH]

«نویسنده تایپ این اثر را موکول کرده»
تاپیک تا اطلاع ثانوی بسته خواهد بود.
[کادر مدیریت بخش ادبیات]​