مجموعه اشعار شیخ بهایی

[mobina01]

اشعار شیخ بهایی
[ مدیریت تالار شعر]​

 

[mobina01]

ای نسیم صبح، خوشبو می‌رسی
از کدامین منزل و کو می‌رسی؟

می‌فزاید از تو جانها را طرب
تو مگر می‌آیی از ملک عرب؟

تازه گردید از تو جان مبتلا
تو مگر کردی گذر از کربلا؟

می‌رسد از تو نوید لاتخف
می‌رسی گویا ز درگاه نجف

بارگاه مرقد سلطان دین
حیدر صفدر، امیرالموئمنین

حوض کوثر، جرعه‌ای از جام او
عالم و آدم، فدای نام او

یارب امید بهائی را برآر
تا کند پیش سگانش، جان نثار

 

[mobina01]

دیدی که بهائی چو غم از سر وا کرد
از مدرسه رفت و دیر را مائوا کرد

مجموع کتابهای علم درسی
از هم بدرید و کاغذ حلوا کرد

 

[mobina01]

آن ک.س که بدم گفت، بدی سیرت اوست
وان ک.س که مرا گفت نکو خود نیکوست

حال متکلم از کلامش پیداست
از کوزه همان برون تراود که در اوست

 

[mobina01]

ای برده به چین زلف، تاب دل من
وی کشته به سحر غمزه، خواب دل من

در خواب، مده رهم به خاطر که مباد
بیدار شوی ز اضطراب دل من

 

[mobina01]

ای دل، قدمی به راه حق ننهادی
شرمت بادا که سخت دور افتادی

صد بار عروس توبه را بستی عقد
نایافته کام از او، طلاقش دادی

 

[mobina01]

برخیز سحر، ناله و آهی می‌کن
استغفاری ز هر گناهی می‌کن

تا چند، به عیب دیگران درنگری
یکبار به عیب خود نگاهی می‌کن

 

[mobina01]

ای عاشق خام، از خدا دوری تو
ما با تو چه کوشیم؟ که معذوری تو

تو طاعت حق کنی به امید بهشت
رو رو! تو نه عاشقی، که مزدوری

 

[mobina01]

ای هست وجود تو،ز یک قطره منی
معلوم نمی‌شود که تو چند منی

تا چند منی ز خود که: کو همچو منی؟
نیکو نبود منی، ز یک قطره منی

 

[mobina01]

تا منزل آدمی سرای دنیاست
کارش همه جرم و کار حق، لطف و عطاست

خوش باش که آن سرا چنین خواهد بود
سالی که نکوست، از بهارش پیداست