مجموعه اشعار شیخ بهایی

[mobina01]

دل جور تو، ای مهر گسل، می‌خواهد
خود را به غم تو متصل می‌خواهد

می‌خواست دلت که بی‌دل و دین باشم
باز آی، چنان شدم که دل می‌خواهد

 

[mobina01]

دنیا که دلت ز حسرت او زار است
سرتاسر او تمام، محنت‌زار است

بالله که دولتش نیرزد به جوی
تالله که نام بردنش هم عار است

 

[mobina01]

با هر که شدم سخت، به مهر آمد سست
بگذاشت مرا و عهد نگذاشت درست

از آب و هوای دهر، سبحان‌الله
هر تخم وفا که کاشتم، دشمن رست

 

[mobina01]

آن دل که تواش دیده بدی، خون شد و رفت
و ز دیدهٔ خون گرفته، بیرون شد و رفت

روزی، به هوای عشق، سیری می‌کرد
لیلی صفتی بدید و بیرون شد و رفت

 

[mobina01]

بهر امتحان ای دوست ، گر طلب کنی جان را

آن چنان برافشانم ، کز طلب خجل مانی

 

[mobina01]

پای امّیدم، بیابانِ طلب گم‌ کرده‌ای
شوق موسایم، سر کوی ادب، گم‌ کرده‌ای

باد گلزار خلیلم، شعله دارم در بغل
نالهٔ ایوب دردم، راه لب گم‌ کرده‌ای

می‌کند زلفت منادی بر در دلها که من
گوهر خورشید در دامان شب گم کرده‌ای

گوهر یکتای بحر دودمان دانشم
لیکن از ننگ سرافرازی، لقب گم کرده‌ای

ای بهائی! تا که گشتم ساکن صحرای عشق
در ره طاعت، سر راه طلب گم کرده ای

 

[mobina01]

آن دل که تواش دیده بدی، خون شد و رفت
و ز دیدهٔ خون گرفته، بیرون شد و رفت

روزی، به هوای عشق، سیری می‌کرد
لیلی صفتی بدید و بیرون شد و رفت

 

[mobina01]

بهر امتحان ای دوست ، گر طلب کنی جان را

آن چنان برافشانم ، کز طلب خجل مانی

 

[mobina01]

دگر از درد تنهایی، به جانم یار می‌باید
دگر تلخ است کامم، شربت دیدار می‌باید

ز جام عشق او مستم، دگر پندم مده ناصح!
نصیحت گوش کردن را دل هشیار می‌باید

مرا امید بهبودی نماندست، ای خوش آن روزی
که می‌گفتم: علاج این دل بیمار می‌باید

بهائی بارها ورزید عشق، اما جنونش را
نمی‌بایست زنجیری، ولی این بار می باید

 

[mobina01]

مالی که ز تو ک.س نستاند، علم است
حرزی که تو را به حق رساند، علم است

جز علم طلب مکن تو اندر عالم
چیزی که تو را ز غم رهاند، علم است