مجموعه اشعار شیخ بهایی

[mobina01]

آنانکه شمع آرزو در بزم عشق افروختند
از تلخی جان کندنم، از عاشقی واسوختند

دی مفتیان شهر را تعلیم کردم مسئله
و امروز اهل میکده، رندی ز من آموختند

چون رشتهٔ ایمان من، بگسسته دیدند اهل کفر
یک رشته از زنار خود، بر خرقهٔ من دوختند

یارب! چه فرخ طالعند، آنانکه در بازار عشق
دردی خریدند و غم دنیای دون بفروختند...

 

[mobina01]

بی‌وفا نگار من
می‌کند به کار من
خنده‌های زیر لب،
عشوه‌های پنهانی

دین و دل به یک دیدن
باختیم و خرسندیم
در قم*ارِ عشق ای دل
کی بود پشیمانی؟

 

[mobina01]

هر در که زنم، صاحب آن خانه تويی تو
هر جا که روم، پرتو کاشانه تويی تو

در ميکده و دير که جانانه تويی تو
مقصود من از کعبه و بتخانه تويی تو...

 

[mobina01]

منزل آدمی سرای دنیاست
کارش همه جرم و
کار حق، لطف و عطاست

خوش باش که آن سرا چنین خواهد بود
سالی که نکوست
از بهارش پیداست

 

[mobina01]

ز جام عشق او مستم

دگر پندم مده ناصح

نصیحت گوش کردن را

دل هوشیار می یابد

 

[mobina01]

ای آنکه دلم غیر جفای تو ندید

وی از تو حکایت وفا ک.س نشنید

قربان سرت شوم، بگو از ره لطف

لعلت، به دلم چه گفت کز من برمید

 

[mobina01]

هرگز نرسیده‌ام من سوخته جان،
روزی به امید
وز بخت سیه ندیده‌ام، هیچ زمان،
یک روز سفید
قاصد چو نوید وصل با من می‌گفت،
آهسته بگفت
در حیرتم از بخت بد خود که چه سان؟
این حرف شنید

 

[mobina01]

در میکده دوش زاهدی دیدم مسـ*ـت
تسبیح به گردن و صراحی در دست

گفتم:زچه در میکده جا کردی؟گفت:
از میکده هم به سوی حق راهی هست

 

[mobina01]

عهد جوانی گذشت، در غم بود و نبود
نوبت پیری رسید، صد غم دیگر فزود

کارکنان سپهر، بر سر دعوی شدند
آنچه بدادند دیر، باز گرفتند زود

حاصل ما از جهان نیست بجز درد و غم
هیچ ندانم چراست این همه رشک حسود

نیست عجب گر شدیم شهره به زرق و ریا
پردهٔ تزویر ما، سد سکندر نبود

نام جنون را به خود داد بهائی قرار
نیست بجز راه عشق، زیر سپهر کبود

 

[mobina01]

همه روز روزه بودن ، همه شب نماز کردن
همه ساله حج نمودن ، سفرِ حجاز کردن ...

ز مدینه تا به مکه ، سر و پا برهنه رفتن ...
دو لب از برای لبیک ، به وظیفه باز کردن

به معابد و مساجد ، همه اعتکاف جستن
ز مناهی و ملاهی ، همه احتراز کردن

شب جمعه‌ها نخفتن ، به خدای راز گفتن
ز وجود بی‌نیازش ، طلبِ نیاز کردن ...

به خدا که هیچیک را ، ثمر آن قدر نباشد ؛
که به روی ناامیدی ، درِ بسته باز کردن !