مجموعه اشعار شیخ بهایی

[mobina01]

دنیا که دلت ز حسرت او زار است
سرتاسر او تمام، محنتزار است
بالله که دولتش نیرزد به جوی
تالله که نام بردنش هم عار است

 

[mobina01]

شیرین سخنی که از لبش جان میریخت
کفرش ز سر زلف پریشان میریخت
گر شیخ به کفر زلف او پی بردی
خاک سیهی بر سر ایمان میریخت

 

[mobina01]

من آینهٔ طلعت معشوق وجودم
از عکس رخش مظهر انوار شهودم
ابلیس نشد ساجد و مردود ابد شد
آن دم که ملائک همه کردند سجودم
تا ک.س نبرد ره به شناسایی ذاتم
گه مؤمن و گه کافر و گه گبر و یهودم

 

[mobina01]

ز جام عشق او مستم، دگر پندم مده ناصح!
نصیحت گوش کردن را دل هشیار میباید

 

[mobina01]

ما عاشقان مستیم، سر را ز پا ندانیم
این نکتهها بگیرید، بر مردمان هشیار
در راه عشق اگر سر، بر جای پا نهادیم
بر ما مگیر نکته، ما را ز دست مگذار

 

[mobina01]

از نالهٔ عشاق، نوایی بردار
وز درد و غم دوست، دوایی بردار
از منزل یار، تا تو ای سست قدم
یک گام زیاده نیست، پایی بردار

 

[mobina01]

پیوسته دلم ز جورِ خویشان، ریش است
وین جور و جفای خلق، از حد بیش است
بیگانه به بیگانه، ندارد کاری
خویش است که در پیِ شکست خویش است

 

[mobina01]

در میکده دوش،
زاهدی دیدم مسـ*ـت
تسبیح به گردن و
صراحی در دست
گفتم: ز چه در میکده جا کردی؟
گفت:
از میکده هم
به سوی حق راهی هست

 

[mobina01]

دی پیر مغان، آتش صحبت افروخت
ایمان مرا دید و دلش بر من سوخت
از خرقهٔ کفر، رقعهواری بگرفت
آورد و بر آستین ایمانم دوخت

 

[mobina01]

ز مغروری کلاه از سر شود دور
مبادا ک.س به زور خویش مغرور
بسا دهقان که صد خرمن بکارد
ز صد خرمن یکی را برندارد