معرفی کتاب طریقت نویسنده | توصیه‌ای از جویس کارول اوتس

[شیر کاکائو]

دنبال علاقه‌ات برو.

کاری را انجام بده که نسبت به آن شور و اشتیاق زیادی داری.

از قلبت تبعیت کن.

در دنیای محتوای انگیزشی، توصیه‌هایی با این مضمون بیش از هر حرف دیگری تکرار شده است.

اما در سال‌های اخیر منتقدین این نگرش بیشتر شده‌اند. مثلاً کال نیوپورت در کتاب «هیچکس نمی‌تواند شما را نادیده بگیرد» معتقد است که چنین توصیه‌ای منحرف کننده و مضر است. نیوپورت می‌گوید کشف علاقه به یک کار، پیش از انجام دادن آن ناممکن است. بهترین روش این است که کارهای مختلفی را بیازماییم و در نهایت کاری را انتخاب کنیم که علاقه‌مان به آن در عمل اثبات شده است. بنابراین گاهی اوقات کاری موردعلاقۀ ما می‌تواند کاری باشد که پیش از انجام آن حتی ذره‌ای شور و اشتیاق را در خودمان حس نمی‌کنیم.

اما از شغل و کسب‌وکار که بگذریم. توی نوشتن و خصوصاً خلق اثر ادبی بهترین و اصیل‌ترین توصیه این است که از قلبمان پیروی کنیم و از همان ابتدا به علایقمان بپردازیم. نوشتن دشوار است، و اگر چنین نباشد ممکن است به‌سرعت جا بزنیم، افزون بر این لذت حقیقی نوشتن وقتی تجربه می‌شود که از مکنونات قلبی‌مان بنویسیم.

 

[شیر کاکائو]

داشتم کتاب طریقت نویسنده از جویس کارول اوتس را ورق می‌زدم. در اولین پاراگرف جستار «و تو ای نویسنده جوان» پاراگرافی دیدم که گمان می‌کنم نقل آن برای شما جالب باشد:

هیچ وقت از موضوع یا شور و علاقه‌ای که نسبت به آن دارید، شرمنده نباشید.

احساسات «ممنوعه» شما می‌توانند، انگیزۀ نوشته‌های شما باشند، مانند نمایشنامه‌نویس بزرگ آمریکا، یوجین اونیل، که زندگی‌اش را با خشم پدری گذرانده بود که مدت‌ها قبل فوت کرده بود؛ مانند نویسنده بزرگ آمریکا، ارنست همینگوی، که همه زندگی‌‌اش از مادرش عصبانی بود؛ مانند سیلویا پلات و آن سکستون که در زندگی، با فرشته اغواگر مرگ مقابله کرده بودند، کسی که آن‌ها را وسوسه به لذت خودکشی می‌کرد؛ یا مانند میل به خودزنی‌های بی‌رحمانه در آثار داستایفسکی و مجازات‌های جنون‌آمیز «کافران» در آثار فلانری اوکانر، ترس از دیوانه‌شدن در ادگار آلن پو و ارتکاب عملی خارج از توصیف و غیرقابل‌جبران -مانند کشتن سالمند یا همسر، به دار آویختن یا درآوردن چشمان گربه خانگی «معشوق». در کشمکش با خود مدفونم، یا خود مدفون‌مان است که هنر سر برمی‌آورد. این احساسات، نیروی محرک نوشته‌های شماست. ساعت‌ها، روزها، هفته‌ها، ماه‌ها و سال‌هایی را رقم می‌زند که ماحصل آن در نظر دیگرانی که از دور شما را می‌بینند، فقط یک «اثر» خواهد بود. بدون این محرک‌های به اشتباه برداشت‌شده، فرد شاید به ظاهر انسانی شادتر و شهروندی اجتماعی‌تر باشد اما ممکن نیست که بتواند اثری مهم خلق کند.