مجموعه اشعار عباس مشفق کاشانی

[~Fateme.h~]

(عروس آفتاب)

سحرگاهان که مشعل در شبستان سحر گیرد
عقاب آسمان پرواز زرین بال ، پر گیرد

 

[~Fateme.h~]

برآرد سر عروس آفتاب از حجله ی خاور
عجوز شب ، رهی در چاهسار باختر گیرد

درفش قله ی تابندگی در اهتزاز آید
ترنج آسمانی گنبدِ نه تو به زر گیرد

 

[~Fateme.h~]

نسیم بامدادی سی*ن*ه خیز از پای ننشیند
مگر از بلبل و گل، سهره و سنبل خبر گیرد

به تلخی گر چه سوسن باخت لطف ده زبانی را
چه غم، تا مرغ حق با یک زبان، نی در شکر گیرد

 

[~Fateme.h~]

به شاخ سرو قمری سرخوش از مستی سخن گوید
تذرو از ساحل دریا غزل‌خوانی ز سر گیرد

 

[~Fateme.h~]

پی رامشگری در بزم بستان «باربد» خیزد
«نکیسا» تا نوای زیر و بم از پرده بر گیرد

زمین گسترد فرش از سبزه و گل چون نگارستان
زمان از خامه ی رنگین کمان نقشی دگر گیرد

 

[~Fateme.h~]

درخت پر شکوفه از جوانه بارور گردد
و از باران رحمت نحله‌های تازه‌تر گیرد

مشفق کاشانی

 

[~Fateme.h~]

(ابر دلتنگی)

عنان گریه سر داده‌ست با من بانگ رود اینجا
مرا بگذار ای دل! فارغ از بود و نبود اینجا

 

[~Fateme.h~]

تب و تابی ست در این شط بی‌آرام و می‌سوزد
تنور سی*ن*ه‌اش در شعله ی شبرنگ دود اینجا

مگر آن پیر چنگی ، قصه‌های غربت او را
فرا چنگ آورد ، با آزمون هر سرود اینجا

 

[~Fateme.h~]

درین سیر و سفر در خویش می‌گرید که می‌بیند
ز باد فتنه روی لاله و لادن ، کبود اینجا

 

[~Fateme.h~]

دل ما بستر رود است و زخم از تیشه ی خارا
روان در ناکجا ، اما گسسته تار و پود اینجا

(شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل)
سبکباران ساحل را قرار از دل ربود اینجا