دلنوشته {عشق سوخته} اثر •ARIANA کاربر انجمن رمان بوک•

[آریانا]

می‌گویند عشق، مقدس‌ترین حس جهان، بهترین حس یک انسان و پاک‌ترین و ناب‌ترین حس کهکشان است.
کاش گفته بودند عشق، دردناک‌ترین حس هفت آسمان است.​

 

[آریانا]

می‌دانی، عشق را با فرد اشتباهی تجربه کرده‌ام.
فردی نابلد و خام‌، فردی که هنوز نیاز به راهنمایی دارد؛ فردی احمق و خودخواه.
وقتی عاشق یک خودخواه شوی، چیزی جز ناراحتی و شکستن قلبت احساس نمی‌کنی.​

 

[آریانا]

گفته بودم رابطه‌ی عاطفی ما، رو به تباهی است؛ نگفته بودم؟!
تو فهمیده بودی آخر این خط، چیزی جز جدایی نیست، ولی باز هم به راهت ادامه دادی.
و اکنون ما در کنار هم هستیم؟!​

 

[آریانا]

می‌دانی، شور و شوق اولیه را دیگر نداریم.
اصلاً تقصیر تو نیست! مقصر اصلی من هستم.
منی که با خودخواهی تمام، رابطه‌ی بینمان را به تباهی کشیدم.
منی که توجه‌ای به تو و خواسته‌هایت نشان ندادم که این شد آخر خط.​

 

[آریانا]

عشق، کلمه‌ی سه حرفی‌ای که تمام زندگی مرا زیر و رو کرد؛ در یک چشم بهم زدن.
مسخره است که بعد از این همه مدت هنوز هم ته قلبم برایت جایی مانده. جایی نه چندان بزرگ، اما مهم. می‌دانی، اسمت برای قلبم زیباست.​

 

[آریانا]

می‌گویند، اولین چیزی که از آدم‌ها به فراموشی می‌سپاری، صدایشان است.
ولی چرا من به وضوح صدایت را به خاطر دارم؟ صدایی که از آن امواجی پر از گرما حس میشد، پر از خواستن و نخواستن، عشق و محبت؛ شاید فقط یک خیال خام است. ولی ممکن است این موضوع در مورد تو صدق نشود؟! به راستی تو مرا به فراموشی سپرده‌ای؟​

 

[آریانا]

احساساتم در حال منفجر شدن است.
بی‌قرار و بی‌‌تابم، همچون تشنه‌ای در بیابان به دنبال قطره‌ای آب.
آه که چقدر دیدارت برایم ماننده رویا شده.
روایتی عاشقانه و به ویژه سوزناک!​

 

[آریانا]

عجیب است، بعد از گذر سال‌های متوالی، هنوز هم خواب تورا می‌بینیم.
البته خواب نیست، خود کابوس است!
کابوسی وحشت برانگیز و آکنده از حس تنفر. ولی سوالی پیش آمده؛ تو در خواب من چه می‌کنی؟! دست به گریبان من شده‌ای و قطره‌قطره وجودم را می‌مکی تا وقتی که محو شوم؟! همچون خون‌آشامی تشنه که به همراه خود انبوهی از تاریکی و تباهی می‌آورد.
تو منفورترین ستاره‌ی شب‌های تیره‌ام شده‌ای!
​

 

[آریانا]

اکنون دیگر چیزی برای از دست دادن ندارم.
غم‌انگیز است که دیگر کسی برایم نمانده.
نه تنها خودت را از من گرفتی، بلکه تمام هستی‌ام را نابود کردی.
با رفتنت، پل‌های پشت سرت فرو پاشید.
و الان دورم را دیواری به بلندی یک درخت چنار کشیده‌ام تا دیگر کسی برای شکستن قلبِ خورد شده‌ام پیش‌قدم نشود.​

 

[آریانا]

این‌که دوستم داشتی، اوضاع را بهتر می‌کرد.
مانندِ یک سنگر امن، وسط میدانِ جنگ.
اکنون که رفته‌ای، بی‌پناه‌‌تر از هر لحظه‌ای هستم.
مانندِ یک سرباز که دشمنان، آخرین سنگرش را با خاک یک‌سان کرده‌اند. ​