دلنوشته {عشیق} اثر •عسل کاربر انجمن رمان بوک•

[AsAl°]

به نام خدایی که نوری بی‌نهایت و روشنایی بی‌منت است.

نام اثر: عشیق
ژانر: عاشقانه، تراژدی
نام نویسنده: عسل
ناظر: @سپید

مقدمه:
تو رفتی و من در میان خاطرات گم شدم، با پرسشی بی‌پاسخ که چرا این فاصله هیچ‌گاه تمام نمی‌شود. هر لحظه‌ای که با هم بودیم، اکنون در دل من زخمی است که هیچ‌چیز نمی‌تواند درمانش کند. هر گام که برداشتم، به دنبال تو بودم، اما تنها خالی از تو بود که می‌یافتم. در این شب‌های بی‌پایان، صدای سکوت، تنها همراه من است. آیا این فاصله همیشه در من خواهد ماند؟ یا روزی دیگر، نگاه‌هایمان در هم خواهند پیچید؟

​

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[AsAl°]

روزها در میان نگاه‌های بی‌پاسخ، همچون ابرهای عبوری، بی‌آنکه بارانی بیاورند، گذشتند. هر لحظه در جستجوی چیزی بودم که دیگر در دنیای بی‌تو معنایی نداشت. تو آن‌جا بودی، اما فاصله‌ات را از میان دستانم حس می‌کردم. قلبم همچنان در پی آن لحظه‌ای است که برای همیشه از آن دور شدم، لحظه‌ای که هر واژه‌اش دیگر به سکوت ختم شد. آیا ممکن است راهی برای برگشتن به گذشته‌ای که هیچ‌گاه به پایان نرسید، پیدا کنم؟

 

[AsAl°]

در این روزهای بی‌تو، فضاهای خالی در ذهنم چون بادی سرد، بی‌وقفه می‌وزد. هر واژه‌ای که از زبانم می‌لغزد، در دل خود زخمی تازه می‌آفریند؛ زخمی که هیچ مرهمی به آن نمی‌نشیند. نگاه‌هایت، که روزی مانند دریای آرام به من می‌رسیدند، اکنون در پشت پرده‌ای از ابرهای بی‌امید گم شده‌اند. این فاصله‌ی میان ما، همچون یک رودخانه‌ی خشکیده، نه تنها بی‌آب است، بلکه پژواک هر اندوهی را در دل خود دارد. آیا روزی از این سکوت بی‌انتها رهایی خواهیم یافت، یا همچنان در تلاطم این گم‌شدگی به پیش خواهیم رفت؟

 

[AsAl°]

صبحت یار که می‌شود، گویا همه‌‌ی جهان یک‌دم سکوت می‌کنند. آیا مگر عشقی عظیم به وسعت یار است؟ یاری که سرآغاز تمام جامندگان است! اوست که مختار جهان و زیبایی حقیقت است. او مرا در بدن خود و من او را در بدن خود حس می‌کنم. او اهورایی است که درکش برای جهانیان دشوار است. او اهورای من است.

 

[AsAl°]

در دل این شب‌های بی‌چراغ، گویی هر ستاره‌ای که به آسمان می‌دهم، در هیچ کجای دنیا نمی‌سوزد. هر بار که در آینه به خود نگاه می‌کنم، باز هم تصویر تو را می‌بینم، اما تصویرت شفاف نیست، گویی در پشت لایه‌ای از مه پنهان است. این قلب که روزی پر از نبض زندگی بود، اکنون همچون یک ساز شکسته، در سکوت نواخته می‌شود. آیا این سایه‌های دور، که روزی در کنار هم قدم می‌زدند، تنها در دنیای خاطرات خواهند ماند؟ یا این سکوت، روزی از هم خواهد شکست و صدای زندگی دوباره به گوش خواهد رسید؟

 

[AsAl°]

هر شب، باد پرده‌ها را کنار می‌زند، اما هیچ نشانی از تو در پس این قاب‌های خالی نیست. دیوارها هنوز نامت را به یاد دارند، اما صدایشان در هزارتوی سکوت گم شده است. زمان، چونان پرنده‌ای که در قفسِ تکرار بال می‌زند، هر لحظه مرا از تو دورتر می‌کند. دست‌هایم را در تاریکی دراز می‌کنم، اما تنها سرابِ گرمایی را لمس می‌کنم که دیگر نیست. آیا ممکن است روزی، این شبِ بی‌پایان، در روشنای حضورت فروبریزد؟

 

[AsAl°]

هر واژه‌ای که از لب‌هایم می‌گریزد، پیش از آن‌که به گوش کسی برسد، در هوای سرد این روزها یخ می‌زند. سایه‌ات هنوز روی دیوارهای خاطراتم جا مانده، اما هر بار که به سویش دست دراز می‌کنم، از میان انگشتانم می‌گریزد، چون مهی که در سحرگاهان کوهستان از میان دره‌ها می‌رود. من مانده‌ام با شب‌هایی که ماه ندارند، روزهایی که خورشید در آن‌ها خاموش است. آیا این بی‌زمانیِ بی‌تو، همیشه در من خواهد ماند، یا روزی، نسیمی خواهد وزید که این غبار را از خاطراتم بروبد؟