مجموعه اشعار عطار نیشابوری

[mobina01]

اشعار عطار نیشابوری ​

 

[mobina01]

دیوانه شدم زلف تو زنجیر کنم
به زان که هوای عقل دلگیر کنم

در عشق تو هر حیله که میاندیشم
از پیش نمیرود چه تدبیر کنم

 

[mobina01]

گر بخواهی ریخت خونم، باک نیست
من درین خون ریختن یار توأم

بر دل و جانم مکن زور ای صنم
کز دل و جان، عاشق زار توام

 

[mobina01]

ای دل! دانی که او سزاوار تو نیست
چه عشوه فروشی که خریدار تو نیست

ای عاشق درمانده! بیندیش آخر
دل برکاری منه که آن کار تو نیست

 

[mobina01]

گـٖل بـاش که همنشین عطّار شوی
زان پیش که همدم خس و خار شوی

زحمت متراش و جمله رحمت باش
پل باش بجای آنکـه دیـوار شـوی

 

[mobina01]

عاشق لعل شکربار توام
فتنهٔ زلف نگونسار توام

هیچ کارم نیست جز اندوه تو
روز و شب پیوسته در کار توام

بر من بی دل جهان مفروش از آنک
کز میان جان خریدار توام

تو چو خورشیدی و من چو ذره‌ام
کی من مسکین سزاوار توام

گفته‌ای کم گیر جان در عشق من
کم گرفتم چون گرفتار توام

گر بخواهی ریخت خونم باک نیست
من درین خون ریختن یار توام

جان من دربند صد اندوه باد
گر به جان دربند آزار توام

بر دل و جانم مکن زور ای صنم
کز دل و جان عاشق زار توام

چون پدید آمد رخت از زیر زلف
تا بدیدم ناپدیدار توام

زلف مشکین برگشای و برفشان
کز سر زلف تو عطار توام

 

[mobina01]

گر چنین سنگدل بمانی تو
وه که بس خون‌ها برانی تو

چه بلایی بر اهل روی زمین
از بلاهای آسمانی تو

از تو صد فتنه در جهان افتاد
فتنهٔ جملهٔ جهانی تو

فتنه برخیزد آن زمان که سحر
فرق مشکین فرو فشانی تو

دهن عقل باز ماند باز
چون درآیی به خوش زبانی تو

همه اهل زمانه دل بنهند
بر امیدی که دلستانی تو

خط نویسی به خون ما چو قلم
سرکشان را به سر دوانی تو

سرگرانی و سرکشی چه کنی
که سبک روح‌تر از آنی تو

باده ناخورده از من بیدل
با من آخر چه سر گرانی تو

چشم من ظاهرت همی بیند
گرچه از چشم بد نهانی تو

اگر از من کنار خواهی کرد
روز و شب در میان جانی تو

گلی از گلستانت باز کنم
که به رخ همچو گلستانی تو

شکری از لب تو بربایم
که به لب چون شکرستانی تو

خون فشانند عاشقان بر خاک
چون ز یاقوت درفشانی تو

چند آخر به خون نویسی خط
هیچ خط نیز می ندانی تو

دل عطار در غمت ریش است
مرهمی کن اگر توانی تو

 

[mobina01]

ز دست رفت مرا بی تو روزگار دریغ
چه یک دریغ که هر دم هزاربار دریغ

به هرچه درنگرم بی تو صد هزار افسوس
به هر نفس که زنم بی تو صد هزار دریغ

دلی که آب وصالش به جوی بود روان
بسوخت زآتش هجر تو زار زار دریغ

چو لاله‌زار رخت شد ز چشم من بیرون
ز خون چشم رخم شد چو لاله‌زار دریغ

چو گل شکفته بدم پیش ازین ز شادی وصل
به غم فرو شدم اکنون بنفشه‌وار دریغ

ز دور چرخ خروش و ز بخت بد فریاد
ز عمر رفته فغان و ز روزگار دریغ

چه گویم از غم عهد جهان که تا که جهانست
بنای عهد جهان نیست استوار دریغ

اگر جهان جفاپیشه را وفا بودی
مرا جدا نفکندی ز غمگسار دریغ

دلت که گلشن تحقیق بود ای عطار
بسوخت همچو دل لاله ز انتظار دریغ

 

[mobina01]

گر دیدهوری مرد لقا باید شد
مستغرق وحدتِ خدا باید شد

جایی که بود وجود دریا دایم
مشغول به کُوپْله چرا باید شد

 

[mobina01]

گر مرد رهی راه نهان باید رفت
صد بادیه را به یک زمان باید رفت

گر میخواهی که راهت انجام دهد
منزل همه در درون جان باید رفت