آموزشی غلبه بر اهمال‌کاری برای نویسنده‌ها و تولیدکنندگان محتوا

[آریانا]

اهمال‌کاری در نوشتن

کتاب آداب روزانۀ بزرگان را برداشته بودم و داشتم ورق می‌زدم. از روی کنجکاوی فهرست کتاب را باز کردم و به سراغ چند نویسندۀ نام‌آشنا رفتم تا ببینم چطور ساعات روزشان را شب می‌کرده‌اند.

از هنری میلر خواندم. از فرانتس کافکا و مارسل پروست و جرج اورول.

هیچ‌وقت تا این حد برایم روشن نشده بود که درست نوشتن، آداب دارد و نوشتن بیشتر از این‌که هنر باشد، تمرین روزانه است و بیشتر از این‌که وابسته به الهام باشد، از دو چیز تبعیت می‌کند:

صبوری نویسنده

انضباط در نوشتن

 

[آریانا]

و شاید تفاوت اصلی بین دو نویسنده که یکی از آن‌ها آثارش را برای همیشه در کشوی میز تحریرش نگه می‌دارد و آن دیگری که من و شما می‌شناسیمش، در همین موضوع انضباط در نوشتن است.

وقتی چنین انضباطی در نوشتن وجود ندارد، به دنبال آن کم‌حوصلگی و تنش بیشتر می‌شود و درنهایت خروجی کار هم چندان چنگی به دل نخواهد زد.



همه دوست دارند نویسنده شوند. همه دوست دارند قفسه‌ای از کتابخانه‌شان به چندین جلد از آثار چاپ شدۀ خودشان تعلق داشته باشد اما وقتی زمان نوشتن فرامی‌رسد، وقتی قرار است پشت میز بنشینیم و قلم را روی کاغذ بگذاریم و بنویسیم، چند نفر را می‌شناسیم که حاضر هستند پای کار بمانند؟

 

[آریانا]

نوشتن سخت است که اگر نبود همه می‌توانستند نویسندۀ خوبی باشند اما می‌بینیم که حتی آن‌هایی که میل به نوشتن در وجودشان موج می‌زند، بازهم با اهمال‌کاری از نوشتن طفره می‌روند و امروز و فردا می‌کنند. فکر می‌کنید چرا؟

چرا از نوشتن طفره می‌رویم؟

چرا تولید محتوا را مدام به آینده موکول می‌کنیم؟

و چطور می‌شود برای این احساس غلبه کرد و نشست و نوشت؟



در ادامه به این موضوع می‌پردازیم یعنی چراییِ اهمال‌کاری در نوشتن و روش‌های مقابله با آن.

 

[آریانا]

چرا در نوشتن و تولید محتوا اهمال‌کاری داریم؟
ریشۀ اهمال‌کاری در نوشتن را می‌شود در چند موضوع مهم جستجو کرد. هر فردی با توجه به موقعیتی که در آن است، می‌تواند دلیلی برای اهمال‌کاری خود جست‌وجو کند. موارد زیر را بخوانید و ببینید ریشۀ اهمال‌کاری شما در نوشتن به کدام‌یک از موضوعات مطرح‌شده نزدیک‌تر است؟

 

[آریانا]

ترس از بد نوشتن کاملاً قابل‌درک است. ما از اینکه به‌واسطۀ آنچه تولید کرده‌ایم مورد تمسخر قرار بگیریم واهمه داریم. همه دوست دارند مورد تائید قرار بگیرند و از اینکه دیگران آثار آن‌ها را رد کنند یا نادیده بگیرند، دچار شرم می‌شوند.

از طرفی، ما از خوب نوشتن هم به‌صورت ناخودآگاه می‌ترسیم.

یک نویسنده که اثری ماندگار هم تولید کرده باشد، باید بعد از موفقیتِ به‌دست‌آمده، با این احساس دست‌وپنجه نرم کند که باید بیش‌ازپیش تلاش کند تا خلاقیتی به‌مراتب بیشتر از گذشته خلق کند و همچنان نام خودش را در رتبه‌ای که ثبت کرده، ماندگار کند.

و یکی از راه‌هایِ طبیعیِ مقابله با چنین ترس‌هایی، اهمال‌کاری و از زیر کار در رفتن است. با اهمال‌کاری، درواقع سپری برای خود می‌سازیم تا در مقابل انتقادهای دیگران آسیب‌پذیر نباشیم و با دست‌به‌کار نشدن، از خود محافظت کنیم.

 

[آریانا]

انضباط فردی نداریم و برنامه‌ریزی درست را بلد نیستیم.
خیلی وقت‌ها دلیل بزرگ اهمال‌کاری‌های ما به این برمی‌گردد که ما برنامه‌ریزی درست را بلد نیستیم. حجم بزرگی از کارها را برای خود تعریف می‌کنیم اما نمی‌توانیم آن‌ها را اولویت‌بندی کنیم، به‌ترتیب عنوان کنیم و به‌مرورزمان به تک‌تک آن‌ها بپردازیم.

گاهی هم از عهدۀ برنامه‌ریزی برمی‌آییم اما انضباط فردی نداریم و از عهدۀ مدیریت کردن خودمان برنمی‌آییم. می‌دانیم که دقیقاً الآن وقت نوشتن است اما به هر کار دیگری متوسل می‌شویم تا از زیر بار نوشتن شانه خالی کنیم.

وقتی نمی‌توانیم به برنامه‌هایی که برای خود تعیین کرده‌ایم متعهد بمانیم، بعد از مدتی با حجم بزرگی از کار نوشتن مواجه می‌شویم که روی‌هم انباشته‌شده‌اند و برای رسیدگی به همۀ آن‌ها، حتی بزرگ‌ترین نویسندگان هم درمانده خواهند ماند.

در اینجاست که خیلی از افراد مشکل را در نداشتن استعداد کافی برای نوشتن جست‌وجو می‌کنند درحالی‌که بهتر است پیش از هر چیز بر روی تقویت انضباط فردی خود زمان بگذارند.

 

[آریانا]

برخلاف آنچه گمان می‌کنیم، نوشتن برایمان جذاب نیست.
مغز ما به انجام دادن کارهایی تمایل نشان می‌دهد که برایش تکراری و راحت باشد و یا کارهایی که در حیطۀ علایق ما باشند. وقتی کاری را دوست داریم تحت هر شرایطی برایش زمان باز می‌‌کنیم و هراندازه هم در انجام آن نابلد باشیم، مهارت‌های لازم را کسب می‌کنیم و دست‌به‌کار می‌شویم.

اگر مدام از نوشتن طفره می‌رویم شاید دلیلش این است که قلباً این کار را دوست نداریم و به خاطر فشاری که از بیرون احساس می‌کنیم و یا هر دلیل بیرونیِ دیگری، به سمت نوشتن گرایش پیداکرده‌ایم.

اگر ژست نویسنده بودن را کنار بگذاریم و وسوسۀ شناخته شدن به‌عنوان نویسنده را کنار بگذاریم و ببینیم چیز دیگری وجود ندارد که ما را به سمت نوشتن سوق دهد، احتمالاً راه را اشتباه آمده‌ایم و ازاین‌رو نباید تعجب کنیم که مدام از انجام دادن کار نوشتن طفره برویم.

 

[آریانا]

ما مجبور نیستیم بنویسیم پس نمی‌نویسیم.
ممکن است نوشتن را واقعاً دوست داشته باشیم و از تولید محتوا لذت ببریم اما باز هم مدام خود را در حالی می‌یابیم که از انجام کار طفره می‌رویم. در اینجا احتمالاً نوشتن برایمان اولویت زندگی و کار نیست و اگر ننویسیم، چیزی از زندگی‌مان کم نمی‌شود. پس آن را کاری مفرح می‌دانیم که هرزمانی از هفته و ماه و سال که به سراغش برویم، ضرری متوجه خود احساس نمی‌کنیم.

ذهن ما این‌قدر پرورش‌یافته و آموزش‌دیده نیست که برای انجام دادن کارهایی که اجباری برایشان وجود ندارد، تقلا بزند ما را در مسیر نگه دارد.

 

[آریانا]

 

[آریانا]

نوشتن را به برنامۀ روتین و روزانۀ خود تبدیل نکرده‌ایم.
یک فرد موفق درزمینۀ تولید محتوا، نوشتن را به برنامۀ تفریحی خود تبدیل نمی‌‌کند و این‌طور نیست که گه‌گداری به سراغ آن برود. این فرد برنامۀ نوشتن را به یک روتین تبدیل می‌کند و تلاش می‌کند تا ساعاتی مشخص از هر روز را به برنامۀ منظم نوشتن اختصاص بدهد.

اگر نوشتن برنامه‌ای روزانه نباشد، احتمالاً دیر یا زود، برنامه‌ای هفتگی هم نخواهد بود و بعد از مدتی بعید نیست با طفره رفتن مداوم از آن، به‌کل از زندگی ما حذف شود.