مجموعه اشعار فاضل نظری

[محسا]

طاووس من ! حتی تو هم در حسرت رنگی !
حتی تو هم با سرنوشت خویش در جنگی !

یک روز دیگر کم شد از عمرت، خدا را شکر
امروز قدری کمتر از دیروز دلتنگی

از "خود" گریزانی چرا ای سنگ! باور کن
حتی اگر در کعبه باشی باز هم سنگی

عمریست در نی شور شادی میدمی، اما
از نی نمی آید به جز اندوه آهنگی

دنیا پلی دارد که در هر سوی آن باشی
در فکر سوی دیگری ! آوخ چه آونگی !

" فاضل نظری "

 

[محسا]

دین راهگشا بودو تو گمگشته دینی !

تردید کن ای زاهد اگر اهل یقینی،

آهو نگران است بزن تیر خطا را ...

صیاد دل از کف شده، تا کی به کمینی؟

این قدر میاندیش به دریا شدن ای رود !

هر جا بروی باز گرفتار زمینی ،

مهتاب به خورشید نظر کرد و درخشید ...

هر وقت شدی آینه ، کافی است ببینی

ای عقل بپرهیز و مگو عشق چنان است

ای عشق کجایی که ببینند چنینی

هم هیزم سنگین سری دوزخیانی

هم باغ سبک سایه فردوس برینی

ای عشق ، چه در شرح تو جز «عشق» بگوییم !

در ساده ترین شکلی و پیچیده ترینی ...!

" فاضل نظری "

 

[محسا]

سرزمین مادری، رویای اجدادی کجاست؟
مردم این شهر می‌پرسند آبادی کجاست؟

ما به گرد خویش می‌گردیم آه ای ساربان!
آرمان‌شهری که قولش را به ما دادی کجاست؟

ای رسولِ عقل! ما را بگذران از نیلِ شک!
گر تو موسی نیستی موسای این وادی کجاست؟

خنده‌های عیش ما جز خودفراموشی نبود!
این هم از مستی که فرمودی! بگو شادی کجاست؟

باد در فکر رهایی روی آرامش ندید!
راه بیرون رفتن از زندان آزادی کجاست؟

"فاضل نظری"

 

[محسا]

هم از سکوت گریزان، هم از صدا بیزار
چنین چرا دلتنگم؟! چنین چرا بیزار

زمین از آمدن برف تازه خشنود است
من از شلوغی بسیار ردّ پا بیزار

قدم زدم! ریه هایم شد از هوا لبریز
قدم زدم! ریه هایم شد از هوا بیزار

اگرچه می گذریم از کنار هم آرام
شما ز من متنفر، من از شما بیزار

به مسجد آمدم و نا امید برگشتم
دل از مشاهده ی تلخیِ ریا بیزار

صدای قاری و گلدسته های پژمرده
اذان مرده و دل های از خدا بیزار

به خانه بروم؟! خانه از سکوت پُر است
سکوت می کند از زندگی مرا بیزار

تمام خانه سکوت و تمام شهر صداست!
از این سکوت گریزان، از آن صدا بیزار

فاضل نظری

 

[محسا]

چنان که از قفس هم، دو یاکریم به هم

از آن دو پنجره، ما خیره می شدیم به هم



به هم شبیه، به هم مبتلا، به هم محتاج

چنان دو نیمه ی سیبی که هر دو نیم به هم



من و توایم دو پژمرده گل میان کتاب

من و توایم دو دلبسته از قدیم به هم



شبیه یکدگریم و چقدر دلگیر است

شبیه بودن گل های بی شمیم به هم



من و تو رود شدیم و جدا شدیم از هم

من و تو کوه شدیم و نمی رسیم به هم



بیا شویم چو خاکستری رها در باد

من و تو را برساند مگر نسیم به هم

 

[محسا]

حتی اگر از عشق سری خواسته بودم

از شوکت سیمرغ ، پری خواسته بودم

خورشید درخشان به کفم بود ، ولی من

از شمع ، دل شعله وری خواسته بودم

با عقل خود از عشق سخن گفتم و خندید

آری ! خبر از بی خبری خواسته بودم

غیر از ضررم مشورت دوست نبخشید

ای کاش ز دشمن نظری خواسته بودم

افسوس ! خدا حاجت یک عمر مرا دادی

ای کاش لب سرخ تری خواسته بودم



فاضل نظری

 

[محسا]

اگر خطا نکنم، عطر، عطر یار من است

کدام دسته گل امروز بر مزار من است


گلی که آمده بر خاک من نمی داند

هزار غنچه ی خشکیده در کنار من است


گل محمدی من، مپرس حال مرا

به غم دچار چنانم که غم دچار من است


تو قرص ماهی و من برکه ای که می خشکد

خود این خلاصه ی غم های روزگار من است


بگیر دست مرا تا ز خاک برخیزم

اگر چه سوخته ام، نوبت بهار من است

فاضل نظری

 

[محسا]

تا کی تحمل غم و تا کی خدا خدا
دیگر ز یاد برده گمانم مرا خدا

در سنگسار ، آینه ای را که می برند
شاید شکسته خواسته از ابتدا خدا

اکنون که من به فکر رسیدن به ساحلم
در فکر غرق کردن کشتی است نا خدا

امکان رستگاری من گر نبوده است
بیهوده آزموده مرا بار ها خدا

با نیت بهشت اگرم آفریده است
می راندم به سوی جهنم چرا خدا

ای دل خلاف هروله حاجیان مرو
کافی است هر چه عقل درافتاد با خدا

بگذار بی مجادله از نیل بگذریم
تا از عصا نساخته است اژدها خدا

فاضل نظری

 

[محسا]

آیین دنیا عوض شده است
یوسف عوض شده زلیخاعوض شده است

سر همچنان به سجده فرو برده ام ولی
درعشق سال هاست که فتوا عوض شده است

خو کن به قایقت که به ساحل نمی رسیم
خو کن که جای ساحل دریا عوض شده است

آن با وفا کبوتر جلدی که پر کشید
اکنون به خانه آمده اما عوض شده است

حق داشتی مرا نشناسی به هر طریق
من همچنان همانم و دنیا عوض شده است

فاضل نظری

 

[محسا]

گرچه چشمان تو جز در پی زیبایی نیست
دل بکن ! آینه اینقدر تماشایی نیست

حاصل خیره در آیینه شدن ها آیا
دو برابر شدن غصه تنهایی نیست ؟!

بی سبب تا لب دریا مکشان قایق را
قایق ات را بشکن! روح تو دریایی نیست

آه در آینه تنها کدرت خواهد کرد
آه! دیگر دمت ای دوست مسیحایی نیست

آنکه یک عمر به شوق تو در این کوچه نشست
حال وقتی به لب پنجره می آیی نیست

خواستم با غم عشقش بنویسم شعری
گفت: هر خواستنی عین توانایی نیست

فاضل نظری