مجموعه اشعار فاضل نظری

[mobina01]

سفر بهانه ی دیدار و آشنایی ماست
از این به بعد «سفر» مقصد نهایی ماست

در ابروان من و گیسوان تو گرهی ست
گمان مبر که زمان گره گشایی ماست

خراب تر ز من و بهتر از تو بسیار است
همین بهانه ی آغاز بی وفایی ماست

زمانه غیر زبان قفس نمی داند
بمان که «پَر نزدن» حیله ی رهایی ماست

به روز وصل چه دل بسته ای؟ که مثل دو خط
به هم رسیدن ما نقطه ی جدایی ماست

 

[mobina01]

تویی که نام تو در صدر سربلندان است
هنوز بر سر نی چهره تو خندان است

اگر در آتش مهرت گداختیم چه غم
جزای سوختگان در غمت دو چندان است

 

[mobina01]

زمستان نیز رفت اما بهارانی نمی بینم
بر این تکرار در تکرار پایانی نمی بینم

به دنبال خودم چون گردبادی خسته می گردم
ولی از خویشتن جز گردی به دامانی نمیبینم

چه بر ما رفته است ای عمر؟ای یاقوت بی قیمت !
که غیر از مرگ گردنبند ارزانی نمی بینم

زمین از دلبران خالی ست یا من چشم و دل سیرم ؟
که می گردم ولی زلف پریشانی نمی بینم

خدایا عشق درمانی به غیر از مرگ می خواهد
که من می میرم از این درد و درمانی نمی بینم

 

[mobina01]

زیبای من! روزی که رفتی با خودم گفتم
چیزی که دیگر برنخواهد گشت زیبایی است

این خیره ماندن ها به ساعت های دیواری
تمرین برای روزهایی که نمی آیی است

 

[mobina01]

من آن طبیبِ زمین گیر زار و بیمارم
که هرچه زهر به خود میدهم نمیمیرم

من و تو آتش و اشکیم در دل یک شمع
به سرنوشت تو وابسته است تقدیرم

 

[mobina01]

داغی که بوسه‌ی تو به لب‌های ما نهاد
یادش‌بخیر و خاطره‌اش جاودانه باد

بر من ببخش، گاه چنان دوست دارمت
کز یاد می‌برم که مرا برده‌ای ز یاد

 

[mobina01]

تقدیر، نه در رمل نه در کاسه ی چینی ست؟!
آینده ی ما دورتر از آیینه بینی ست

ما هر چه دویدیم، به جایی نرسیدیم
ای باد! سر انجام تو هم گوشه نشینی ست

از خاک مرا برد و به افلاک رسانید
این است که من معتقدم؛ عشق زمینی ست

یک لحظه به بخشایش او شک نتوان کرد
با این همه تردید، در این باره یقینی ست

شادم که به هر حال به یاد توأم، اما
خون می خورم از دست تو و باز غمی نیست

 

[mobina01]

درخت «باور» من برگ و بار و سایه ندارد
«دروغ» هرچه که باشد، اساس و پایه ندارد

چه باوری‌ست که چون «کوزه شکسته» در آتش
برای شعله شدن هم خمیرمایه ندارد

چنین که یافته ام دشمن حقیقی خود را
دلم به غیر «خود» از هیچ‌ک.س گلایه ندارد

به استخاره سراغ از دلم مگیر که عمری‌ست
کتابی ام که به غیر از عذاب، آیه ندارد

برای صحبت آیینه‌ها به سنگ بیندیش
صریح باش، که دل طاقت کنایه ندارد

 

[mobina01]

داغی که بوسه‌ی تو به لب‌های ما نهاد
یادش‌بخیر و خاطره‌اش جاودانه باد

بر من ببخش، گاه چنان دوست دارمت
کز یاد می‌برم که مرا برده‌ای ز یاد

 

[mobina01]

حتی اگر از عشق، سری خواسته بودم
از شوکت سیمرغ، پری خواسته بودم

خورشیدِ درخشان به كفم بود، ولی من
از شمع، دل شعله‌وری خواسته بودم

با عقل خود از عشق سخن گفتم و خندید
آری! خبر از بی‌خبری خواسته بودم

غیر از ضررم مشورتِ دوست نبخشید
ای كاش ز دشمن نظری خواسته بودم!

افسوس! خدا حاجت یک عمر مرا داد
ای كاش لب سرخ‌تری خواسته بودم...