دلنوشته {فراق} اثر •DLNZ کاربر انجمن رمان بوک•

[DLNZ]

کاش می‌فهمیدی، سکوت من در مقابل رفتنت، نشانه‌ی رضایت نیست!
سخن نمی‌گویم تا راه برای بغض و اشک‌های غرور شکنم باز نشود.

 

[DLNZ]

دل، خون است؛ اما لبخند به ل*ب می‌زنم.
دیده، گریان است؛ اما لبخند به ل*ب می‌زنم.
حال، خراب است؛ اما لبخند به ل*ب می‌زنم.
کاش روزی اتفاقی بیفتد تا دگر ماسک بدلی خوشی را از چهره‌ام بردارم؛ اتفاق ساده‌ای مثل مرگ!

 

[DLNZ]

حرف‌هایم را می‌کُشم، درون قلبم؛ نه این‌که مهم نباشند؛ هستند، برای تو اما نه!
سکوت می‌کنم. می‌گویند سکوت هم صدا دارد!
دروغ است. اگر واقعیت بود تابه‌حال باید یک شهر از دست فریادهایم دیوانه شده باشند.

 

[DLNZ]

رفیق است در اوج بی‌کسی. یاور است در اوج اندوه
و تا هر وقت بخواهی در کنارت می‌ماند!
می‌گويند عشق است، اما من می‌گویم تنهایی‌ست.

 

[DLNZ]

حماقتی بیش نبود، سکوت من در مقابل رفتنت.
حال، حلال است برای من عاشق؛ مرگی با سقوط تا بی‌نهایت.
قطره‌قطره، از چشمانم می‌بارد!
تاوان تمام سکوت کردن‌هایم.

 

[DLNZ]

سکوت خلاصه می‌شود، در وزنه‌ی سنگینی که میان گلویم جای دارد.
بی‌رنگ است، به بی‌رنگی اشک‌های شوری که از دیده‌هایم سرازیر می‌شوند.
آن زمان که پر از حرفم، اما گوشی برای شنیدنشان ندارم.
سکوت کن دخترک قصه‌های تلخ.
فراموش نکن.
آخر همه‌ی قصه‌ها شیرین است.

 

[DLNZ]

صدای تیک‌تاک قلبم، مدت‌هاست که به گوش نمی‌رسد؛
گویی که پس از رفتن تو، او هم لباس عزا به تن کرده است!

 

[DLNZ]

قدم به قدم، تمام شد همه‌ی دوست داشتن‌هایم!
آرام‌آرام رفتی و من ماندم و یک دلی که هنوز هم دیوانه‌وار تورا دوست دارد.
می‌دانی!
عشق به همین اندازه دردناک و به همین اندازه تلخ است.

 

[DLNZ]

خواهی آمد، آن‌گاه که غرقم در سکوتی مطلق و جای گرفته‌ام، در آغوش خاک.
به مکتب عشق رفته بودیم که بیاموزیمش
بی‌هوا، دلتنگی شد تمام دانسته‌هایمان.

 

[DLNZ]

عجب دنیای پیچیده‌ای‌ است دنیای کلمات!
شب را شروع دلتنگی می‌خوانند، اما شب را می‌توان این‌گونه تلقی کرد:
شین: شاد، ب: باشید.
می‌گويند باید سوخت و ساخت؛
اما با این غم‌ها نمی‌توان ساخت،
باید سوخت!

پایان.