دلنوشته {فردای‌ جزین} اثر •دیاناس کاربر انجمن رمان بوک•

[دیاناس❀]

می‌روی و من به زانو درمی‌آیم. می‌روی و برایت اشک چشم‌هایم، ریزش قلبم، قفل شدن مغزم مهم نیست. می‌روی و برای آخرین بار است که چشم به قامتت می‌دوزم. می‌دانم قرار است جهان کوچکم به اندازه‌ی تمام خاطراتمان بزرگ باشد! ​

 

[دیاناس❀]

احمقانه بود!
من دفتر شعرم را برایت به نقش و نگار می‌کشیدم، برایت نامه می‌نوشتم و تکه متن‌هایم را برایت گوشه‌ای از دفترم می‌گذاشتم. تو اما در جدایی از من، اُسکار امسال را از آن خود کردی!​

 

[دیاناس❀]

دیری‌ست به سردی چشم‌هایت، آغوش بی‌مهرت، نوازش خیالین دست‌هایت و لحن کم‌رنگ صدایت عادت کرده‌ام. تو را برای عشق نه، برای ادامه دادن می‌خواهم!​

 

[دیاناس❀]

التیام میافتم به دست همان‌کَس و به خاک و خون می‌کشیدم و این نهایت غم یک تئاتر سوت و کور را به پرده می‌کشید؛ محکوم به تحمل سکوتی اجباری.​

 

[دیاناس❀]

برایم لالایی بخوان! گوش‌هایم مالوف شنیدن بم صدایت‌اند. می‌خواهم چشم به دنیایی ببندم که قرار است تو را سبعانه‌ترین شیوه‌ی ممکن از من بگیرد. ​

 

[دیاناس❀]

و من برایش مهم بودم. گاهی هم با ارتقاء درجه، دوستم می‌داشت برای دوره‌ی کوتاهی از زندگی‌اش. صحبتی نبود؛ باید به زانو درمی‌آمدم در برابر این نخواسته شدن‌ها.​

 

[دیاناس❀]

شجاعت می‌خواست دوست داشتنت و من سرباز احمق و جوانِ پرشور و شوقِ مغرور که شهادتش را هدیه به رگ و پی خود داد. ​

 

[دیاناس❀]

همان دریای ترک شده بودم؛ شاید برای همین گاه و بی‌گاه، همه چیز را مُرده در خود میافتم. ماهی‌های ذوقم، موج خنده‌هایم، رقص ذوق‌های کودکانه‌ام!​

 

[دیاناس❀]

می‌گفت دوستت دارم؛ اما دیگر دست‌هايم را نمی‌‌بوسید، گونه‌هایم را نوازش نمی‌کرد، سرش را در آغوشم پنهان نمی‌کرد. دیگر میلی به نوازش موهای کوتاه و مواجم نداشت. درست می‌گفت؛ دوستم داشت!​

 

[دیاناس❀]

فکر از دست دادن دست‌هایت تکه‌های سرم را به مرز فروپاشی نزدیک می‌‌کند. غم‌انگیز است حسرت فرداها را خوردن؛ اما نمی‌توان بی‌تفاوتی چشم‌هایت را از ذهن به فراموشی رساند.​