مجموعه اشعار فردوسی/سهراب

[ترنم مبینا]

بدو گفت مادر که بشنو سخن
بدین شادمان باش و تندی مکن

تو پور گو پیلتن رستمی
ز دستان سامی و از نیرمی

 

[ترنم مبینا]

ازیرا سرت ز آسمان برترست
که تخم تو زان نامور گوهرست

جهان‌آفرین تا جهان آفرید
سواری چو رستم نیامد پدید

 

[ترنم مبینا]

چو سام نریمان به گیتی نبود
سرش را نیارست گردون بسود

یکی نامه از رستم جنگ جوی
بیاورد وبنمود پنهان بدوی

 

[ترنم مبینا]

سه یاقوت رخشان به سه مهره زر
از ایران فرستاده بودش پدر

بدو گفت افراسیاب این سخن
نبایدکه داند ز سر تا به بن

 

[ترنم مبینا]

پدر گر شناسد که تو زین نشان
شدستی سرافراز گردنگشان

چو داند بخواندت نزدیک خویش
دل مادرت گردد از درد ریش

 

[ترنم مبینا]

چنین گفت سهراب کاندر جهان
کسی این سخن را ندارد نهان

بزرگان جنگ‌آور از باستان
ز رستم زنند این زمان داستان

 

[ترنم مبینا]

نبرده نژادی که چونین بود
نهان کردن از من چه آیین بود

کنون من ز ترکان جنگ‌آوران
فراز آورم لشکری بی کران

 

[ترنم مبینا]

برانگیزم از گاه کاووس را
از ایران ببرم پی طوس را

به رستم دهم تخت و گرز و کلاه
نشانمش بر گاه کاووس شاه

 

[ترنم مبینا]

از ایران به توران شوم جنگ‌جوی
ابا شاه روی اندر آرم بروی

بگیرم سر تخت افراسیاب
سر نیزه بگذارم از آفتاب

 

[ترنم مبینا]

چو رستم پدر باشد و من پسر
نباید به گیتی کسی تاجور

چو روشن بود روی خورشید و ماه
ستاره چرا برفرازد کلاه

ز هر سو سپه شد برو انجمن
که هم باگهر بود هم تیغ زن