مجموعه اشعار فروغ فرخزاد

[mobina01]

چون تو را می نگرم
مثل این است که از پنجره‌ای
تک درختم را...سرشار از برگ ،
در تبِ زردِ خزان می‌نگرم!

 

[mobina01]

من همچو موج ابر سپیدی کنار تو
بر گیسویم نشسته گل مریم سپید
هر لحظه می‌چکید ز مژگان نازکم
بر برگ دست‌های تو، آن شبنم سپید

گویی فرشتگان خدا، در کنار ما
با دست‌های کوچکشان چنگ می‌زدند
در عطر عود و ناله‌ اسپند و ابر دود
محراب را ز پاکی خود رنگ می‌زدند

 

[mobina01]

من به مردی وفا نمودم و او
پشت پا زد به عشق و امّیدم
هر چه دادم به او حلالش باد
غیر از آن دل که مفت بخشیدم

دل من کودکی سبکسر بود
خود ندانم چگونه رامش کرد
او که می گفت دوستت دارم
پس چرا زهر غم به جامش کرد

ز آنچه دادم به او مرا غم نیست
حسرت و اضطراب و ماتم نیست
غیر از آن دل که پر نشد جایش
بخدا چیز دیگرم کم نیست

او که از من برید و ترکم کرد
پس چرا پس نداد آن دل را
وای بر من که مفت بخشیدم
دل آشفته حال غافل را ...

 

[mobina01]

می بندم این دو چشم پر آتش را
تا ننگرد درون دو چشمانش

تا داغ و پر تپش نشود قلبم
از شعله نگاه پریشانش

می بندم این دو چشم پر آتش را
تا بگذرم ز وادی رسوایی

"تا قلب خامشم نکشد فریاد"

 

[mobina01]

ای بهار،
ای بهارِ افسونگر
من سراپا خیالِ او شده‌ام

در جنون تو
رفته‌ام از خویش
شعر و فریاد و آرزو شده‌ام...

 

[mobina01]

دیگرم گرمی نمی بخشی
عشق،ای خورشید یخ بسته

سی*ن*ه ام صحرای نومیدیست
خسته ام،از عشق هم خسته..!

 

[mobina01]

به من چه دادید ، ای واژه‌های ساده فریب
و ای ریاضت اندامها و خواهش‌ها ؟
اگر گلی به گیسوی خود می‌زدم
از این تقلب ،
از این تاج کاغذین
که بر فراز سرم بو گرفته است ،
فریبنده‌تر نبود ؟...

 

[mobina01]

می‌توان در بستر یک مسـ*ـت، یک دیوانه، یک ولگرد
عصمت یک عشق را آلود
می‌توان با زیرکی تحقیر کرد
هر معمای شگفتی را
می‌توان تنها به حل جدولی پرداخت
می‌توان تنها به کشف پاسخی بیهوده دل خوش ساخت
پاسخی بیهوده، آری پنج یا شش حرف
می‌توان یک عمر زانو زد
با سری افکنده، در پای ضریحی سرد
می‌توان در گور مجهولی خدا را دید
می‌توان با سکه‌ای ناچیز ایمان یافت
می‌توان در حجره‌های مسجدی پوسید
چون زیارتنامه خوانی پیر
می‌توان چون صفر در تفریق و جمع و ضرب
حاصلی پیوسته یکسان داشت
می‌توان چشم ترا در پیلهٔ قهرش
دکمهٔ بیرنگ کفش کهنه‌ای پنداشت
می‌توان چون آب در گودال خود خشکید

 

[mobina01]

در فكر اين مباش كه چشمان من چرا
چون چشم های وحشی ليلی سياه نيست

در چشم های ليلی اگر شب شكفته بود
در چشم من شكفته گل آتشين عشق

لغزيده بر شكوفه لب های خامشم
بس قصه ها ز پيچ و خم دلنشين عشق

 

[mobina01]

من تشنه صدای تو بودم
که می‌سرود
در گوشم آن کلام خوش دلنواز را
چون کودکان که رفته ز خود
گوش می‌کنند
افسانه‌های کهنه لبریز راز را...