معرفی کتاب فلسفه اگزیستانسیالیسم

[جک_اسپارو(:]

آنچه که در فکرم برایم نامشخص می‌نماید اینست که چه باید بکنم، نه آنچه باید بدانم. مگر دانشی که مقدم بر هر عملی است. باید بفهمم که خداوند واقعاً از من چه می‌خواهد تا انجام دهم. آن چیز آن است که حقیقتی را که برای من حقیقت است بیابم. آن معنی‌ای که برایش می‌توانم زندگی کنم و بمیرم را بیابم… مسلماً انکار نمی‌کنم که هنوز ضرورت دانش و اینکه توسط آن کسی می‌تواند فراتر از باقی انسان‌ها عمل کند را درک می‌کنم. اما دانش باید در زندگی من به کار آید. و هم‌اکنون این مهم‌ترین چیز از دید من است.[۴]

 

[جک_اسپارو(:]

تفکرات ابتدایی کی‌یرکگور در نوشته‌های پربار فلسفی و الهیات او رسمی می‌شوند. و بسیاری از آن‌ها پایه‌های اگزیستانسیالیسم سده بیستم را شکل می‌بخشند.

 

[جک_اسپارو(:]

کی‌یرکگور و نیچه

سورن کی‌یرکگور و فریدریش نیچه دو تن از فلاسفه‌ای هستند که به عنوان بنیان‌گذاران جنبش اگزیستانسیالیسم شناخته می‌شوند. هر چند که هیچ‌کدام از آنها اصطلاح «اگزیستانسیالیسم» را به کار نبردند و مشخص نیست که آنها اگزیستانسیالیسم سده بیستم را می‌پذیرفتند یا رد می‌کردند. تمرکز آنها بیش از حقایق عینی ریاضیات و علوم، بر تجربیات ذهنی آدمی قرار داشت. از نظر آن‌ها حقایق ریاضیات و علوم از درک تجربیات آدمی بسیار فاصله دارند. همانند بلز پاسکال آنها به جدال خاموش مردم با بی‌محتواییِ آشکار زندگی و سرگرم ساختن خویشتن برای فرار از روزمرگی علاقه‌مند بودند.

 

[جک_اسپارو(:]

برخلاف پاسکال، نیچه و کی‌یرکگور نقش تصمیم‌گیری آزاد، مخصوصاً تصمیماتی که مربوط به ارزش‌ها و عقاید اساسی می‌شوند و اینکه چگونه چنین تصمیماتی ذات و هویت تصمیم گیرنده را تغییر می‌دهند را در نظر گرفتند. کی‌یرکگور و نیچه نمونه‌هایی از کسانی هستند که ماهیت وجودشان را تعریف می‌کنند. آنها همچنین از پیشروان جنبش‌های فکری دیگر مانند پست مدرنیسم، نهیلیسم و رشته‌های متعدد روان‌شناسی بودند.

 

[جک_اسپارو(:]

داستایوفسکی و کافکا
ویرایش
دو تن از نخستین نویسندگان ادبی مهم در زمینه اگزیستانسیالیسم، فرانتس کافکا و فئودور داستایوفسکی بودند. یادداشت‌های زیرزمینی اثر داستایوفسکی داستان مردی را شرح می‌دهد که نمی‌تواند در جامعهٔ خویش قرار بگیرد و از هویتی که برای خودش ساخته، ناراضی است. بسیاری از رمان‌های داستایوفسکی، مانند جنایت و مکافات، مفاهیمی در قالب فلسفه اگزیستانسیالیسم ارائه می‌کنند و خطوط داستان از اگزیستانسیالیسم غیردینی ملهم هستند. برای نمونه، در جنایت و مکافات، کسی شخصیت اصلی داستان یعنی راسکلنیکف را می‌بیند که بحران وجودی را از سر می‌گذراند و به سوی جهان‌بینی مسیحیت ارتدکس متمایل می‌شود که این جهان‌بینی نزدیک به دیدگاهی است که داستایوفسکی می‌خواهد از آن دفاع کند.

 

[جک_اسپارو(:]

کافکا در شناخته‌شده‌ترین داستان کوتاه خویش، مسخ و در رمان اصلی خود محاکمه غالباً شخصیت‌های سورئال و نامأنوسی خلق کرده‌است که با یأس و پوچی دست به گریبان هستند. در مقالهٔ فلسفیِ افسانهٔ سیزیف، آلبر کامو، اگزیستانسیالیست و پوچ انگار فرانسوی، آثار کافکا را پوچ در بنیان توصیف می‌کند. همچنین او حال را آنطور که اگزیستانسیالیست‌های مذهبی چون کی‌یرکگور و چستف فریاد بی‌امان امید می‌خواندند، نمی‌داند.[۳]

 

[جک_اسپارو(:]

اوایل سده بیستم
ویرایش
در دهه‌های اولیهٔ سده بیستم، تعدادی از نویسندگان و فیلسوفان به ابراز عقاید اگزیستانسیالیستی پرداختند. تنها چیزی که بین آنها فرق کرد، نامی بود که برای تفکرات خویش انتخاب می‌کردند. میگل د اونامونو فیلسوف در کتاب حس غم‌انگیز زندگی چاپ ۱۹۱۳ زندگی «گوشت و استخوان» را جدا از خردگرایی محض می‌داند. اونامونو فلسفهٔ سیستماتیک را رد می‌کند و به تلاش فردی برای ایمان معتقد است. آثار او همواره حسی تراژیک و حتی پوچ، ناشی از ذات تلاش که نمادی از علاقهٔ او به دن کیشوت، کاراکتر خیالی سروانتس است دارند.

 

[جک_اسپارو(:]

اونامونو نویسنده، شاعر، نمایشنامه نویس و همچنین استاد فلسفهٔ دانشگاه سالامانکا بود. داستان کوتاه حضرت مانوئل، نیکوکار شهید او که دربارهٔ سردرگمی یک کشیش در ایمان به جاودانگی است در زمرهٔ بهترین داستان‌های اگزیستانسیالیستی قرار دارد. دیگر متفکر اسپانیایی، ارتگا یگست در سال ۱۹۱۴ با نوشتن جملهٔ زیر تأکید کرد که وجود آدمی باید همیشه برای هر انسان و تحت پیشامدهای پیوستهٔ زندگی او تعریف شود: «من خودم و آنچه برایم پیش آمده هستم».

 

[جک_اسپارو(:]

سارتر نیز به مانند وی اعتقاد داشت وجود آدمی موضوعی مطلق نیست و همیشه تابع شرایط است. چستف و نیکلای بردیایف دو متفکر روسی-لهستانی تبار هستند که به عنوان متفکران اگزیستانسیالیست، پس از انقلاب روسیه و طی تبعید در پاریس شهرت یافتند. چستف در خانواده‌ای اکراینی-یهودی در کیف زاده شد و در کتاب خود، همه چیز ممکن است (۱۹۰۵) انتقادات تندی از عقل‌گرایی و اسلوب بندی در فلسفه ایراد کرد

 

[جک_اسپارو(:]

بردیائف نیز در کیف اما با پیشینه ارتدکس شرقی زاده شد. او فرقی اساسی میان دنیای روح و دنیای هر روزهٔ علمی قائل بود. در نظر بردیائف، آزادی انسان، ریشه در حوزهٔ روح دارد. حوزه‌ای که به علت و معلول‌های نظریات علمی وابسته نیست. انسانی که در دنیای علمی نگر زندگی می‌کند، از حقیقت آزادی روح بیگانه می‌شود. انسان نباید نسبت به طبیعت فیزیکی خود تفسیر شود. بلکه باید او را به عنوان تصویری از خداوند به مثابه بنیان‌گذار عمل آزاد و خلاقانه دانست. سرنوشت انسان (۱۹۳۱) اثر مهم او است که به مضامینی این چنینی پرداخته است.