ادبیات نوشتاری قصه‌ی کرمِ کوچولو و آرزوی پروانه‌شدن

[ROKH]

توی یه باغ سبز و رنگارنگ، یه کرم کوچولوی سبز زندگی می‌کرد. اسمش کرمک بود.
کرمک عاشق پروانه‌ها بود. هر وقت یه پروانه رو می‌دید که سبک و قشنگ توی هوا می‌چرخه، می‌گفت:
«وای کاش منم مثل اونا بودم! کاش بال داشتم...»

 

[ROKH]

یه روز رفت پیش کفشدوزک و گفت:
«من نمی‌خوام دیگه کرم باشم. کی می‌تونم پروانه بشم؟»
کفشدوزک خندید و گفت:
«صبور باش کرمک! وقتش که برسه، خودت می‌فهمی.»

 

[ROKH]

ولی کرمک صبوری نداشت. هر روز غر می‌زد:
«چرا نمی‌شه؟ چرا بال درنمیارم؟ چرا من انقد کُندم؟»

 

[ROKH]

یه روز نشست زیر برگ و با خودش گفت:
«دیگه خسته شدم! همینجا می‌مونم تا بالاخره پروانه بشم!»

 

[ROKH]

و همون‌طور شد… کم‌کم کرمک توی یه پیله نرم و آروم رفت.
روزها گذشت… کرمک خواب بود…
ولی توی خوابش دید که توی آسمون می‌چرخه، رو گل‌ها می‌شینه و نور خورشید صورتشو نوازش می‌کنه.

 

[ROKH]

تا اینکه یه روز، نور گرم خورشید اومد توی پیله…
کرمک تکون خورد، کش و قوس اومد و…
بال‌های رنگارنگی پشتش باز شد!
بالاخره پروانه شده بود!

 

[ROKH]

با خودش گفت:
«ای‌وای! اگه اون موقع صبر نمی‌کردم، اگه پیله رو پاره می‌کردم، هیچ‌وقت بال درنمی‌آوردم!»

 

[ROKH]

حالا دیگه کرمک پرواز می‌کرد و به همه‌ی کرم‌های کوچولو می‌گفت:
«صبوری کنین بچه‌ها! قشنگ‌ترین چیزا، یه‌کم وقت می‌خوان!»