ادبیات فارسی قصه شیرین و دوستین

[شاهدخت]

قصه شیرین و دوستین

 

[شاهدخت]

صدای ساز و آواز مردم بلوچ پرنده میشد و می‌پرید تو صحراها .همه‌جا هلهله و خنده و شادی بود و صدای زنگوله گردن شترها که برای بردن عروس قشنگ دوستین صف شده بودن.

 

[شاهدخت]

شیرین لباس سرخ سوزن‌دوزی پوشیده بود و صورتش رو با حریر دستباف هندی پوشونده بود و مثل پری‌زاده‌ای زیر درخت‌های انبه و خرما قدم برمی‌داشت تا سوار شتر دوستین بشه .

 

[شاهدخت]

اون روز ظهر در صحرای مکران و نزدیک کپرهای طایفه شیرین، فقط صدای خنده به گوش می‌رسید و همین هم بود که کسی صدای پای اسب یاغی‌ها رو که به سمت روستا می‌رفتن، نشیند.

جنگ که شروع شد ولی اغلب جوونهای روستا به تیر مغول‌ها گرفتار شدن .

 

[شاهدخت]

طوری شد که زنها چاقو و چوب برداشتن و گیس بریدن و به سمت یاغیا دویدن و فریاد زدن که از خون مرداشون نمیگذرن و بچه‌ها هم یواشکی به سمت روستای دیگهای دویدن که مردم رو از حمله مغول‌ها خبردار کنن.

 

[شاهدخت]

مردان بی‌رحم مغول که از سمت خراسان اومده بودن و هرچی بود زیر پا له کرده بودن، با ناجوانمردی، جوونترها رو کشتن و اونایی که دیگه جونی برای جنگیدن نداشتن به اسارت گرفتن.

 

[شاهدخت]

دوستین یکی ازهمون اسیرها بود، داماد دلیر لال خان که تا سال‌ها حاضر نشده بود حرفی از عشق و عاشقی این دو جوون بشنوه.

اما خب دوستین غیور و بالابلند و توانا بود و باوجود سن و سال کمش سری توی سرها داشت و هدایای زیادی به خونه لال خان فرستاده بود.

 

[شاهدخت]

پس لال خان که میدونست دوستین جز مهر و احترام توقعی از شیرین و لال خان نداره، راضی شده بود که یگانه دخترش رو به این جوان بی پدر بده.

بی‌خبر از اون که یه روز مغول‌ها به کپرها و روستاهای مردم بلوچستان حمله می کنن و هرچی شکستنیه میشکنن و هرچی بردنیه میبرن.

 

[شاهدخت]

دوستین رو که به اسارت میبردن، یکی از پسران جوان لال خان هم همراهش بردن و اسیر کردن و به بیگاری کشیدن و با شکنجه و گرسنگی مجبور کردن به کار برای غریبهها.

این وسط دوستین بیچاره، علاوه براین که مجبور بود دوری چشمهای سیاه شیرین رو تحمل کنه و دلش برای عروسش به هزار راه بره، مجبور شده بود پسرلال خان و برادر شیرین رو هم به دوش بکشه و از مرگ حتمی نجاتش بده.

 

[شاهدخت]

این دوتا این قدر به هم نزدیک و همراه بودن که سردارای مغول خیال میکردن دوتا برادران و حتی برای آزار دادن یکی اون یکی رو کتک میزدن و داغ کف پاش میگذاشتن.

تا اون روزی که بالاخره یکی از سردارای مغول کمان کشیدن و اسب سواری دوستین رو دید و به بقیه گفت که این پسر با همه اسیرا فرق داره و به چابکی یه سردار مغوله و حتی می تونه یکی از خودشون بشه.