مجموعه اشعار مجموعه اشعار سعاد‌الصباح

[شاهدخت]

سعاد‌الصباح

 

[شاهدخت]

و این منم

خسته از زمانه‌‌ ای که زن را

فقط مجسمه‌ای مرمرین می‌خواهد.

 

[شاهدخت]

تنها تو … صاحب ِتاریخ ِمن!

نام خود را در صفحه اول بنویس،

و در صفحه سوم ،

و دهم،

و در آخرین ِآن.

تنها تو می توانی روزهای مرا سرهم کنی ،

از قرن اول تولد

تا قرن بیست و یکم پس از عشق.

تنها تو،

می توانی،

آنچه میخواهی به روزهایم بیفزایی

و آنچه را می خواهی

از آن حذف کنی.

تمام ِتاریخ ِمن،

از کف دست های تو جاری می‌شود،

و بر کف دست های تو می ریزد!

 

[شاهدخت]

گفتند نوشتن را

گناهی است بزرگ

پس ننویس

و حرام است نیایش در برابر کلمات

پس نزدیک نشو

که مسموم می‌کند

دهانِ شعرها را

پس ننوش

این منم که بسیار نوشیده‌ام

و مسموم نشده‌ام از جوهر ریخته‌شده برمیز

این منم که بسیار نوشته‌ام

و افروخته‌ام آتشی بزرگ

در هر ستاره‌ای

و خدا بر من خشمی نگرفت

گفتند نوشتن

تنها برای مردان است

پس سخن نگو

و مردان تنها عاشق‌اند

پس عاشق نشو

و نوشتن

دریایی است عمیق

پس غرق نشو

این منم که عاشق شدم

این منم که شنا کردم

و روبه‌رو شدم

با دستانِ خشمگین

هر موجی و غرق نشدم

گفته اند با شعر

شکسته‌ام دیوار آگاهی را

و مردان شاعر هستند

و چه‌طور می‌شود

زن شاعری در این قوم

به دنیا می‌آید ؟

پوزخندی به بیهودگی سرریز

در این عصرِ جنگ سیاره‌ها

از کسانی که زن را

زنده به گور می‌خواهند حبس‌ به‌ حبس

از خود می‌پرسم

که چرا حلال است آواز مردان

چرا بلندتر می‌خوانند این دیوار بیهودگی را

میان ریشه‌ها و ابرها

میان درختان و باران و برای زنان نیست آوازی

و چه کسی گفته است

برای نوشتن جنسیت شرط است ؟

چه کسی گفته است

طبیعت با نوای پرندگان زیبا مخالف است

می‌گویند شکسته‌ام سنگ قبرم را

و این درست است

و من کشته‌ام

خفاش‌های زمانه‌ام را

و این درست است

و من بسته‌ام ریشه‌های دورویی را

در شعرم

و اگر زخمی بر من بزنند

زیباترین چیز

در وجود آهو

همان زخم است

و اگر مرا بر دار ببندند

خوب می‌شود

مرا در ردیف مسیح

قرار داده‌اند

می‌گویند زن شاعر

گیاه غریبی است که بیابان او را

نمی‌پذیرد که سنت آن را

پس می‌زند و زنی که

شعر می‌نویسد هیچ نیست

مگر ترانه‌خوانی است

و می‌خندم به هر آنچه

در موردم گفته شده

که رد می‌کنم افکار عصر بیهودگی را

و می‌مانم و می‌خوانم بر بلندترین قله

و می‌دانم رعد و برق ماندگار نیست

و طوفان‌ها می‌گذرد

و خفاش‌ها می‌گذرند

و می‌دانم آن‌ها رفتنی‌اند

و این منم که نمی‌روم

 

[شاهدخت]

دلم می‌خواهد ساعت‌ها ، و ساعت‌ها

با تو زیر موسیقی باران راه بروم

دلم می‌خواهد

وقتی اندوه در من ساکن می‌شود

و بی‌تابی به گریه‌ام می‌اندازد

صدایت را از تلفن بشنوم

 

[شاهدخت]

همه فرهنگ ها را گشتم

آنقدر که خسته شدم

آیا اسم تازه ای

اسم عجیبی

اسم هیجان انگیزی به یاد داری

اسمی که شایسته عشق جنون وارم باشد

اسمی که غیر از «محبوب من» باشد

 

[شاهدخت]

از من نپرس «چه خبر؟»

جز تو چیزی مهم نیست

چون تو شیرین ترین خبرم هستی

و گنجینه های دنیا بعد از تو

ذرات غبارند

از وقتی تو را شناختم

رؤیای سپیده دم

و سیمای گل و رنگ درختان را به یاد ندارم

صدای دریا و نوای موج

و آوای باران را به یاد ندارم

ای تقدیری که در روحِ روح خانه کرده

ای و شکل زمان را ترسیم می کنی

و روزم را با تار و پود عشق می بافی

از من نپرس که «چه خبر؟»

 

[شاهدخت]

اگر خود را

از قله جهان

پرت کنم

تا از افیون عشق تو رهایی یابم

باز هم مردم مرا

افتاده بر دست های تو

خواهند دید!

 

[شاهدخت]

من می توانستم

مثل تمام زنان

آينه‌بازی کنم،

مي‌توانستم قهوه‌ام را در گرمای تخت خوابم

جرعه‌ جرعه بنوشم،

و وراجی هايم را از پشت تلفن پی بگيرم،

بی آنکه از روزها و ساعت‌ها

خبری داشته باشم ...

مي توانستم آرايش کنم،

سرمه بکشم،

دل‌ربايی کنم،

و زير آفتاب برنزه شوم،

و روی امواج مثل پری دريايی برقصم،

مي‌توانستم خود را

به شکل فيروزه و ياقوت درآورم

و مثل ملکه‌ها بخرامم ،

مي‌توانستم

کاری نکنم

چيزی نخوانم و ننويسم

و تنها با نورها و لباس‌ها و سفرها سرگرم باشم

می‌توانستم

شورش نکنم ،

خشمگين نشوم ،

با فاجعه ها مخالفت نکنم،

و در برابر رنج‌ها فرياد نزنم

می توانستنم اشک را ببلعم،

سرکوب شدن را ببلعم،

و مثل همه‌ ی زندانی ها با زندان کنار بيايم.

من می‌توانستم

سوالات تاريخ را نشنيده بگيرم،

و از عذاب وجدان فرار کنم،

من می توانستم

آه همه‌ ی غمگينان را

فرياد همه‌ی سرکوب‌شدگان را

و انقلاب هزاران مرده را نديده بگيرم.

اما من به همه‌ی اين قوانين زنانه خيانت کردم

و راه کلمات را برگزيدم.

 

[شاهدخت]

عشق

کودتایی در کیمیای تن است

و عصیانی شجاعانه

بر یکنواختی همه چیز

و قدرت بیولوژی،

و اشتیاقِ برای تو

عادتی زیان‌بار است

که نمی‌دانم چگونه از آن رهایی یابم

و عشق تو،

یک تراژدی بزرگ است

که نمی خواهم فراموش شود...