نوحه مجید رمضان زاده | دوازده تا گل سرخ

[BARAN.]

 

[BARAN.]

دوازده تا گلِ سرخ؛ که ساقه هاشو چیدن
یکیشون توی دنیا، یه روز خوش ندیدن
یکی مثلِ قناری؛ توو زندون و قفس بود
یکی توی مدینه، ولی بی همنفس بود
یک به شهرِ غربت؛ گرفتار بلا بود
یکی به ضربِ کینه، اسیر و مبتلا بود
آره دیوونشونم! گدای خونشونم…
خدا چه مهربونه؛ همه چیزوُ می دونه

 

[BARAN.]

مشیّتش همین بود، یکی زنده بمونه
آره یه شاهزاده؛ که روی خوشی داره
اگه بیاد یه روزی، محبتوُ میاره
دلم هواتوُ کرده، آقام کی برمیگرده؟
یه شاخه گلِ نرگس؛ فقط مونده تو دنیا
یه شاخه گل نرگس؛ که عطر اون پیچیده تا اون عالمِ بالا
یه خالِ هاشمی؛ توی صورت زیباش
همه دنیا، فدای یکی از تارِ موهاش
دلم هواتوُ کرده؛ آقام کی برمیگرده؟

 

[BARAN.]

مجید رمضان زاده | دوازده تا گل سرخ