دلنوشته [محروم از مهر] اثر• از مهرسا چناری کاربر انجمن رمان بوک•

[مهرسا چناری]

«آرزوهای پژمرده»
آرزوهایم را یکی یکی
در طاقچه‌ی نادیده‌ها گذاشتم...
هر یک،گلی بود که نشکفت.
یکی در سایه‌ی بی‌توجهی پژمرد،
دیگری در سرماى تمسخر یخ بست.
به من گفتند: «خیالِ خام!»
و من،
خیال‌هایم را قایم کردم
در پس ذهن.
حالا حتی جرئت ندارم
به آن پس سر بزنم،
مبادا ببینم
چه گل‌های ناشکفته‌ای
آنجا خشکیده‌اند.
آرزوهای من
همیشه یک قدم به پرواز نزدیک بودند،
اما هیچ‌گاه
از زمین بلند نشدند.

 

[مهرسا چناری]

«خاکسترِ زمین»
هیچکس نبود
که دستم را بگیرد،
پس به سوی تو خزیدم،
ای زمینِ‌تنها.
به خاکِ‌سردت زانو زدم
و اشک‌هایم را
در رگ‌های خشکِ‌رودخانه‌ات جاری کردم.
به درختانِ خزان‌زده‌ات تکیه دادم
و با باد،
که تنها هم‌زبانِ‌من بود،
زمینه‌ای برای شکوه کردن یافتم.
تو پذیرفتی‌‌مرا،
در حالی که آسمان از نگاه کردن به من خودداری می‌کرد.
و خورشید،
روی دیگرش را به من نشان می‌داد.
ما دو زخمِ کهنه‌ایم،
ای زمین:
من،
محروم از مهرِآدمیان
و تو،
محروم از مهرِمن.
و در این چرخه‌ باطلِ شوم،
هر دو،
تنها مانده‌ایم
در آغوشِ‌یکدیگر...
بی‌آنکه بتوانیم
همدیگر را التیام بخشیم.

 

[مهرسا چناری]

«وقفه‌ی ناچیز»
برای تو توقف کردم...
در ایستگاهِ‌شتابانِ زندگی.
دست از همه چیز برداشتم.
تا تو را سوار کنم،
غافل از آنکه
قطارِزندگیِ من،
هرگز برایت توقف نکرده بود.
تمامِ مهربانی‌هایم را
در سبدی گذاشتم
و به درِخانه‌ات بردم.
اما وقتی برگشتم،
دیدم که حتی سبدِخالی‌ام را نیز
برایم نگه نداشته‌ای.
زمان از دست رفته است،
من سوخته‌ای بیش نیستم
در آتشی که خودم
هیزمِ‌آن را تهِ دل تو گذاشتم.
و تو...
تو حتی برای خاکسترم نیز
یک دقیقه سکوت نکردی.