مجموعه اشعار محسن پزشکیان

[;FOROUGH]

محسن پزشکیان

 

[;FOROUGH]

(عطر باران)

تاب نسیم و رقص ناب نسترن، من
عطر ِ ‎تر ِ باران و آواز چمن ، من

رفت آن شبان هم‎خانه‌ی هیهات بودن
اشراق صبحْ‎آغاز و نور شب‎شکن ، من

دیری چو مرغ کورِ شب بودم دریغا
گفتی که مُهر مرگ دارم بر دهن، من

گردیده‎ام ، گردیده‎ام ، بسیار بسیار
بر آتش حسرت، چو مرغ بابزن، من

در من کسی می‎کَند گور خود به ناخن

 

[;FOROUGH]

در من کسی می‎کَند گور خود به ناخن
وینم عجب هم مُرده من، هم گورکن من

گندیدن است آری ! سزای ماندگاری
کی داده‎ام بر ماندن مرداب، تن، من

من ماهی آبِ توام ‎ای عشق! دریاب
تا وارَهم زین رنج مرداب عَفَن ، من

رودم ، بلندای سرودم ، گرم و نارام
پیچنده در غوغای سودای "شدن" من

تا بولهب‎وارم نگندد تن به خواری
بوجهل خود را کشته‎ام در خویشتن، من

 

[;FOROUGH]

گم‎گشته در ظلمات خود بودم زمانی
در وحشت‌ستان درون ، فریادزن من

از سر مپرس، از پا مگو، نشناسم اینک
پا را ، ز سر ، در شادی خود یافتن من

مهتاب شب! شب‎خوانی مرغان شنیدی؟
شور تمام عاشقانم در سخن ، من

تا صبح رحمان سر زد از آفاق جانم
صد کهکشان خورشید، گرمِ تافتن، من

وینک سرآغاز گُلم ، خون بهارم
سرسبز من ، پیروز من ، گلگون‌کفن من

تاب نسیم و رقص ناب نسترن ، من
عطر ‎تر باران و آواز چمن ، من

"محسن پزشکیان"

 

[;FOROUGH]

(بوی خون)

خدعه می‌بارد از این ابر ، که بارانش نیست
بوی خون می‌‎وزد، این عطر بهارانش نیست

قفل بر حنجره‌ی شهر تو گویی زده‌اند
که دگر ولوله‌ی نعره‌ی مردانش نیست

دردمندان جهان ، در پی درمان رفتند
درد ما چیست که امّید به درمانش نیست؟

واژگونی سزد آن کاخ که از بیخ بنا
خشتی از راستی اندر همه ارکانش نیست

به عیان پنجه به خون کرده فرو این جلاد
شرمی از رنگ و ریاکاری پنهانش نیست

روی این دیو پریچهر مبین کز همه ننگ
لکه‌‎ای نیست که بر گوشه‌ی دامانش نیست

 

[;FOROUGH]

به قصاص همه گل‎‎‌ها که برآشفت به باغ
دست هر شاخه دراز است و گریبانش نیست

ای‎‌ بسا جان دلاور که به خون غلتیده‌ست
خون اینان تو مپندار ، که تاوانش نیست

باش تا شهر مصیب‌زده بیدار شود
که دمی بیشتر این شعبده مهمانش نیست

آن‎که را خانه و شهر و در و کو زندان است
بیم بی‌‎مونسی گوشه‌ی زندانش نیست

گر بگیرند و ببندند و به دار آویزند
نقش اندوه به چشمان پریشانش نیست

"محسن پزشکیان"