مجموعه اشعار محمود کیانوش

[ترنم مبینا]

درچشمِ تو عشق را رها مي بينم،

بي دغدغۀ شرم و حيا مي بينم:

خود را و تو را برهنه، در رقصي خوش،

در صبحِ ازل، پيشِ خدا مي بينم

 

[ترنم مبینا]

خواهم كه تو را چو مي به ساغر بكشم،

بردارم و لاجرعه تو را سر بكشم:

تو جانِ مني، برون نمان از تنِ من،

بگذار تو را دوباره در بر بكشم

 

[ترنم مبینا]

من خاكم و تشنه ام تو آبي، اي دوست؛

من جن.گلم و تو آفتابي، اي دوست؛

بيداري من اميدِ دلداري توست:

بيمارم و آرامشِ خوابي، اي دوست

 

[ترنم مبینا]

خانه ست، ولي كالبدي بي جان است،

نه، خانه كجا، كه بدتر از زندان است!

تا از تو و از صدات خالي باشد،

وحشتكده است، واي! خوفستان است!

 

[ترنم مبینا]

تا چشم پرستندۀ زيبايي بود،

جان در تب وُ تاب از دلِ سودايي بود؛

سهمِ من از اين گشتن وُ سرگشتنها

تنهايي و تنهايي و تنهايي بود

 

[ترنم مبینا]

عشقِ تو دهد به اوج پرواز مرا،

نامٍ تو گند بلند آواز مرا؛

و آنگه که رسم به آنچه مي خواست دلم،

جويي وُ نيابي، اي فلان، باز مرا!

 

[ترنم مبینا]

گويي که نگاه کن، بهار آمده است!

ز اين گونه بهار بيشمار آمده است:

گر هست به ديده وُ نيابيش به دل،

ماهي ست، به آيينۀ تار آمده است!

 

[ترنم مبینا]

از هستيِ بيکران نصيبِ تو تويي،

تنها ک.سِ بيکسِ غريبِ تو تويي؛

تا سر به نيازِ خاکِ پايي داري،

بر اوجِ فلک باز نشيبِ تو تويي

 

[ترنم مبینا]

راهيم و نظاره ايم و آنگه هيچيم؛

چشميم و ستاره ايم و آنگه هيچيم:

ميدان، ميدان هوايِ خوش تاختنيم،

يک لحظه سواره ايم و آنگه هيچيم!

 

[ترنم مبینا]

آن شوخ كه با شيشه مرا ساخته است

بنشسته و سنگ بر من انداخته است:

اكنون كه شكسته ام در اين بازي تلخ،

خندم خوش از اينكه من نه، او باخته است!