مجموعه اشعار محمود کیانوش

[ترنم مبینا]

درچشمِ پدر بزرگ ديدم سخني

ديروز كه رفت از جهان با كفني:

در چشمِ من امروز نِوه ديد و نخواند،

مي گفتمش: «اي دريغ، فردا تو مني!»

 

[ترنم مبینا]

خورشيد مرا از رَحمِ خاك آورد،

بر دامنِ سبزِ او به نازم پرورد:

وقتي كه شكفتم و بهارم بگذشت،

بسپرد به بادم و فراموشم كرد

 

[ترنم مبینا]

ديروز، در اضطراب، فردا شد و رفت،

امروز خيال و وهم و رؤيا شد و رفت:

از آتشِ اين اجاق يك اخگرِ خُرد

در ظلمتِ بيكرانه پيدا شد و رفت!

 

[ترنم مبینا]

خواهم كه به ناگهان بَرد خواب مرا،

در خواب شوم برگ و بَرد آب مرا؛

گويم به فراموشي شيرينِ سپيد:

«اي راحتِ روحِ خسته، درياب مرا !

 

[ترنم مبینا]

ماييم و جهان هست و مجالِ قدمي،

در باغِ شگفتِ زندگي چند دمي:

دانم كه ندانم از كجا آمده ام،

شادم كه مرا از اين نظر نيست غمي!

 

[ترنم مبینا]

باري سفري بود دراز و دشوار،

شادي و غم و لذّت و رنجِ بسيار:

اكنون كه رسيده ام به اينجا، خسته،

بايد به گذشته بنگرم ديگر بار!

 

[ترنم مبینا]

از من به تو و خلقِ تو بدرود، جهان!

از رنجِ شما جانِ من آسود، جهان!

در خاك منم فارغ از اين غم كه چه بود

از زندگي دو روزه مقصود، جهان!

 

[ترنم مبینا]

در چشمِ مني كه گنبدِ مينايي،

گردونۀ رمز و رازي و زيبايي:

تا بسته شود چشمِ من، اي سرگردان،

بيهوده اي و پوچي و ناپيدايي!

 

[ترنم مبینا]

كور است زمين و عاشقِ زهدانش،

رحمي نكند به جانِ فرزندانش:

مي زايد و مي بلعدشان، اين مادر

شاد است به آبستني الآنش!

 

[ترنم مبینا]

از عمر چه شصت و هشت سالي بگذشت!

بهتر كه نگويم به چه حالي بگذشت!

كافي ست بداني كه سري چرخاندم،

ديدم كه چو خوابي و خيالي بگذشت