دلنوشته {مخبط} اثر •ILLUSION کاربر انجمن رمان بوک•

[ILLUSION]

زخمه‌های نشسته بر تن کبودت را
با قطره‌ای خون جوشیده‌ می‌بوسم،
و چرا رد سرخ خونِ گلو را چشمانی بی‌گناه نمی‌شویند؟
دیر زمستانی‌ست که پاره‌ی جگرم را در آتشی ابدی می‌سوزانم که بالای دار گرمِ گرمت باشد،
در زخم پایم جوانه‌ای بود که پژمردید و یخ زد،
پس چرا از سرانگشتان کبودمان این زمستانِ سخت رخت نمی‌بندد؟!​

 

[ILLUSION]

جای جای این آواره‌ خانه‌ی بوران زده
از رختِ ظلمت و اشک‌های هوس‌انگیز
پیچک کوچک سرخ روییده.
دیوارِ سستِ این شهر را با خون و گل خشت زده‌اند،
چون پوستینی بر تن کولیان سرمازده چسبیده و فرو نمی‌ریزد.
خواستم با تقدس نام آزادی از کبوترانِ ساعت اعدام سراغت را گیرم،
گفتند شب بس دراز است و دار سردِ سرد
تو اما می‌خندی مسیح
بر رویاهای بر باد رفته می‌خندی.
​

 

[ILLUSION]

از جای‌جایِ تن بی‌جانمان،
اشربه‌ی خون و خاک جاریست.
دیر هنگامی‌ست در آشفته خانه مجنون این شهر،
بر سایه‌ْمان هم سنگ می‌زنند.
گناه و نان
هم‌دستان و هم‌داستانند.
و تو بر چهار میخ گناه این شهر
غریب در وطن،
آواره در خانه،
مصلوبِ مَست از وطنی!​

 

[ILLUSION]

ترسم شبی خفته
گلوله‌ای از خون و آتش
بیایَد خانه‌ْمان را بدرد.
از تپش ایستادن مُشتی رگ و پی را چه باک؟!
تو بر بالا بلندترین دارِ افرای وطن در تپشی.
ترسم قطره‌های جاری از چوبه‌های دار است
و بالِ بریده کبوتران،
که نباشم و نامردان،
شبی خفته در خاک سرد
لاله‌های روییده از تن شهیدت را
دستی آلوده به غارت ببرَد
و عطر آزادی روییده از چشمانت مسیح،
تا ابد در این خاک تفتیده از خون
مفتون و مدفون
باقی مانَد.​

 

[ILLUSION]

دست شسته‌اند این سیه رویانِ
رویْ سپید کرده
در خونِ ما؛
که صبح هم‌صدا با تو مسیح از آزادی سرمَست
و شب،
شبْ آلودهْ دشنِه‌‌شانْ
سر می‌بُرید از ما
و در خون گلوهامان سخت می‌خندید.
اندرزگاه می‌لرزید:
نان در خونِ ما،
ریشه‌مان را همان تیشه زد
که از جانمان رویاندیم.​

 

[ILLUSION]

هزار و چند سال باید،
تا رویِ سرخ از سیلیِ شلاق
و قامتِ خم از سیلاب خونت را
از دامان ننگین تاریخ
بِدَرَم.
هزار و چند ساله شدم،
سودای رنگْ پریده‌ پیراهنی
با بوی مسیحایی
که تا ابد
داغ بر دل زنی
و داغ بر رسوا پیشانی خاک می‌تپید.​

 

[ILLUSION]

میراث وطن بیرقی‌ بود سوخته
در شعله‌های سیلِ ستم
و تبعید سزای کبوتری بود
که در گمان آزادی سخت می‌رقصید.
به نام آخرین شامِ اندرزگاه
که رد بوسه‌ی شلاق بر تن بی‌جانت می‌درخشید،
مرا در وطن بسوزانید،
در خروش خون
بر میخم کشید؛
در سایه شام‌گاهی که دیگران مَست از خوابِ غفلت،
بر مزار ما آرمیده‌اند.​

 

[ILLUSION]

بر تیغه‌ی چریغ آفتاب،
شب می‌چربَد.
دستی آلوده می‌دَرَد گلوی زنی را،
در شهری که رخت خود را سخت بسته
و فریاد را جز برای نان نمی‌بینیم.
گناه و نان هم‌دستان و هم‌داستانند
در شهری که حواریون
به طمع قطره‌ای خون
مسیح را خود آتش زدند.
تو اما نمی‌مُردی مسیح!
رویای تو
در طناب و دار رخنه کرده بود
و هر نان که می‌خوردند
بوی خونِ تو داشت.​

 

[ILLUSION]

شب، نمِ خون می‌دهد شبنم
در تباری که جنونِ خون
بر اندیشه آزادی مقدم بود.
مرا در وطن بسوزانید:
شبی که مردم سنگ می‌زدند
مردی افراشته بر دار
که مسیح نامش بود؛
دیوانه زنی در وطن،
بر چوبه‌های دار می‌گریست!​

 

[ILLUSION]

کدام غرش غریو از توده‌های خشم
این ریسمان سیمانی را
بر گردنت افکند؟
دستی که شلاق شکنجه بر جان
نیمه‌جانت می‌نشاند،
یا دستی که سنگ می‌زد؟
دستی خفته در خوابِ غفلت،
یا آلوده به خواریِ خفت؟
- همان دستی که خود می‌فشردیم
در بوران و طوفان سخت.
​