آموزشی مراحل تنفس [روش صحیح دم و بازدم در خوانندگی]

[ASHOB]

انبساط پشت یا کمر در تنفس در آواز​

کمر، در نتیجۀ طبیعی حرکت دنده ها به سمت خارج، کمی منبسط می شود،

اما برخی از خوانندگان، کمی تمرکز بیشتر بر روی انبساط کمر را به عنوان یک روش برای افزایش فضای انبساط ریه ها، مفید می دانند.

به عنوان مثال، فلمینگ (2005) استدلال می کند که خوانندگان باید نیم تنه خود را به صورت یک بشکه تصور کنند و این انبساط باید شامل عضلات پشت نیز باشد.

 

[ASHOB]

ما فکر می کنیم خوانندگانی که مایل به استفاده از ظرفیت اضافی ریه هستند،

می توانند علاوه بر انبساط پهلو و جلو، از نظارت بر انبساط پشت نیز بهره مند شوند.

با این حال، احتیاط لازم به ترتیب عبارتند از:

 

[ASHOB]

• خوانندگان نباید آنقدر روی انبساط کمر متمرکز شوند که منجر به انقباض بخش جلویی شود (مک کینی ، 2005)، انبساط شکم برای استنشاق مناسب ضروری است. همانطور که در ادامه توضیح داده شده است، این مسئله برای کنترل بیشتر بازدم نیز بسیار مهم است.

 

[ASHOB]

جناغ/ قفسه سی*ن*ه را در حالت راحت، بالا نگه دارید​

در مقاله “پاسچر در موسیقی [آناتومی بدن در خوانندگی + 6 تمرین] ژست در خوانندگان”(جله داخل گیومه لینک شود به مقاله قبل) توضیح داده شد

که چرا یک وضعیت بدنی مناسب برای آواز، شامل حفظ جناغ در یک موقعیت راحت و بالا است.

 

[ASHOB]

ما می خواهیم این نکته را مجدداً تأکید کنیم: جناغی که به صورت معقولی بالا قرار داشته باشد،

برای ایجاد فضا جهت حرکت دیافراگم و انبساط ریه ها بسیار مهم است.

با قرارگیری جناغ در موقعیت مناسب، فضای عمودی بیشتری ایجاد می شود و انبساط دنده ها راحت تر انجام می گیرد

(به شکل 2.2، که موقعیت جناغ را نشان می دهد نگاه کنید).

 

[ASHOB]

استنشاق باید بدون صدا باشد​

ورود هوا باید بدون سر و صدا باشد. سر و صدا نشان دهنده انقباض گلو است که کیفیت لحن را مهار می کند(آر. میلر، 1996).

دلایل معمول این انقباض شامل یک یا چند مورد زیر است:

• نرم کام (ولیوم) بیش از اندازه آزاد است.
• فک به اندازه کافی پایین نیامده است
• زبان، خیلی عقب و در گلو منقبض شده است
• عضلات اطراف مجرای صوتی دارای تنش است

 

[ASHOB]

خوانندگانی که در حال استنشاق، فضای بین تارهای صوتی آنها تا اندازه ای بسته است نیز پر سر و صدا خواهند بود.

این مسئله ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که خوانندگان، بدون آمادگی مناسب شروع به آواز خواندن کنند

(تار های صوتی به لرزش در می آیند و صدا تولید می کنند؛ به آنها معمولاً کوردها یا زه های صوتی نیز گفته می شود).

این ورزش را برای استنشاق بدون سر و صدا امتحان کنید: دهان را باز کنید، فک خود را پایین بیاورید،

 

[ASHOB]

فضای بین تارهای صوتی را باز کنید (از نظر فنی گلوتیز نامیده می شود)، عضلات شکم را آزاد کنید و اجازه دهید تا ریه ها با هوا پر شوند.

در حالیکه زبان، دهان و فک در موقعیت خواندن حروف صدا دار قرار دارند، استنشاق کنید.

این روش بسیار کارآمد است و علاوه بر این مزیت، از تغییر ناخواسته و ناخوشایند صدای حروف صدا دار هنگام تنفس خواننده، جلوگیری می کند.

 

[ASHOB]

جلوگیری از تنفس سی*ن*ه ای (تنفس قفسۀ سی*ن*ه فوقانی)​

خوانندگان ممکن است این باور اشتباه را در مورد تنفس سی*ن*ه ای (استخوان بالای سی*ن*ه) داشته باشند که باید سی*ن*ه را تا آنجا که ممکن است منبسط کرد تا ریه ها کاملا پر شوند.

تنفس سی*ن*ه ای معمولاً به عنوان تنفس قفسه سی*ن*ه فوقانی شناخته می شود زیرا حرکت دادن استخوان های بالای سی*ن*ه، قسمت قفسه سینۀ فوقانی را منبسط می کند.

 

[ASHOB]

شکل 2.2 شامل تصویری از ترقوه ها (clavicles) است که محل شروع تنفس سی*ن*ه ای می باشد.

تنفس سی*ن*ه ای منجر به چند مشکل می شود:

هوای غیره کافی برای عباراتهای طولانی. حجم ناحیۀ فوقانی ریه کمتر از ظرفیت ناحیۀ تحتانی آن است (به تصویر ریه ها در شکل 2.1 مراجعه کنید).