دلنوشته {مزرعه‌ی طنین‌ها} اثر •شیرین شکوه کاربر انجمن رمان بوک•

[Gurba]

نور خورشید بر روی سر پسرک می‌رقصید. این مزرعه همراه با آرامش خالصی که داشت، حس تنهایی را هم به او هدیه می‌داد. چشمانش را بست و در خیابان ذهنش دوید. جایی را برای رفتن نداشت، او درون خودش گم شده بود... .

🌿🌿🌿

 

[Gurba]

آینده‌ی هراس انگیز من، در زیر لایه‌های شنی زمین دفن شده است. هرگز نور را نخواهم دید، در جست‌ و جوی تاریکی خاک را می‌جویم و در تیرگی گِل، غرقه باقی می‌مانم.
- موش‌کور به زنجره گفت:

🌿🌿🌿

 

[Gurba]

قاشق طلایی، در لیوان چای می‌دوید و شکوفه‌های خشکیده‌ی بهارنارنج را هم می‌دواند. پیرمرد لیوان را برداشت و نوشید. با دیدن پروانه‌ی سپیدی که روی کنده‌ی چوب نشسته بود، لیوان را روی تخته سنگی گذاشت و به پروانه نزدیک شد.
- با کنده‌ی درخت چه می‌گویی؟
پروانه روی کنده‌ی چوب قدمی زد و پاسخ داد:
- از شکفتنِ خود می‌گویم؛ می‌گویم که چگونه از دل نمناک و تاریک پیله شکفتم و بیرون جهیدم!

🌿🌿🌿

 

[Gurba]

خورشیدی همرنگ برگ‌های پاییزی بر بال‌های پروانه بارید. هزاران کیلومتر دورتر از مزرعه، باران سرد بر درختان چنار تابید. پرستو در آسمان خزید و مار، در لابه‌لای چمن‌ها پرواز کرد. فعل‌ها دریده شدند؛ ولی پسرک عوض نشد، هنوز محزون به آسمان خیره شده بود.

🌿🌿🌿

 

[DLNZ]

«نویسنده تایپ این اثر را موکول کرده»
تاپیک تا اطلاع ثانوی بسته خواهد بود.
[کادر مدیریت بخش ادبیات]​