آموزشی مسیر پر فراز و نشیب نمایشنامه ها در قرن بیستم(۱)

[-pariya-]

 

[-pariya-]

تئاتر بریتانیا در قرن بیستم در دوبلین، پایتخت ایرلند، و با شکل گیری «بنیاد تئاتر ادبی ایرلند» آغاز شد. هدف این بنیاد، ایجاد فرصتی برای هنرمندان سلتیک و ایرلندی بود که بتوانند آثاری خلق کنند که به گفته ی خودشان، «عواطف عمیق ایرلند را به روی صحنه می آورد».

 

[-pariya-]

در انگلستان، تئاتر و نمایش های گذشته، با بازیگران و کارگردانانی جایگزین می شد که قصد داشتند از طریق جذب مخاطبین جوان تر و حساس تر به موضوعات اجتماعی و سیاسی، اصلاحاتی پایه ای را در هنر سرزمین خود به وجود آورند.

 

[-pariya-]

شخصیت ها در نمایشنامه های نویسندگانی چون «جورج برنارد شاو»، «ویلیام سامرست موآم» و «جان گالزوورثی»، نمونه ای از همین مخاطبین جدید بودند، کاراکترهای نمایشنامه های سابق را به هجو می کشیدند، و استانداردها و کلیشه های جدیدی را به وجود آوردند.

 

[-pariya-]

در اوایل قرن بیستم و در اغلب کشورهای اروپایی، تمایزی میان نمایش های ساده و خیابانی با آثار جدی تر به وجود آمد. تئاتر West End که مشهورترین محل برگزاری نمایش در انگلستان است، همچنان به ساختن تئاترهای کمدی موزیکال ادامه می داد، در حالی که تئاترهای کوچک تر و هنرمندان ایرلندی، مسیر جدیدی را برای خود برگزیده بودند. این مسیر جدید، سیاسی، طنزآمیز و عصیان گرانه بود.

 

[-pariya-]

موضوعات رایج و مشترک در تئاتر اوایل قرن بیستم، تم های سیاسی داشتند، مشکلات و شورش های کارگران علیه حکومت را به تصویر می کشیدند و با نگاهی فلسفی، سوالاتی را درباره ی زندگی و هستی انسان مطرح می کردند.

 

[-pariya-]

این آثار، به کاوش در شرایط حاکم بر اقتصاد (کارخانه ها)، ایدئولوژی های سیاسی جدید (سوسیالیسم)، و رشد و ترقی بخشی مورد ستم و سرکوب شده در جامعه (زنان) می پرداختند. صنعتی شدن نیز بر تئاتر در قرن بیستم تأثیرگذار بود که نتیجه اش، خلق آثاری شد که از بیگانگی انسان ها در جهانی ماشینی شده سخن می گفت. البته فقط صنعتی شدن نبود که احساس بیگانگی را به وجود می آورد؛ دو جنگ جهانی نیز در این زمینه نقش ایفا کردند.

 

[-pariya-]

پس از جنگ های مرگباری که اروپا را به جهنم تبدیل کرد، تابوها شکسته شدند و نویسندگان، کارگردانان و بازیگرانی جدید با نگرش هایی متفاوت وارد عرصه شدند. بسیاری از آن ها، مفهوم واقعیت را به بازی گرفتند؛ برخی به شکلی افراطی سیاسی بودند

 

[-pariya-]

و برخی دیگر، صحت باورهایی را زیر سوال بردند که تا پیش از آن، خط قرمز جامعه و حکومت در نظر گرفته می شد. در اواسط و اواخر قرن بیستم، نمایشنامه های زیادی به سراغ کالبدشکافی اتفاقات گذشته رفتند و آن رویدادها را با نگاهی جدید، مورد بررسی قرار دادند.

 

[-pariya-]

گرایش ها
واقع گرایی و اسطوره


«زیگموند فروید»، الهام بخش علاقه ای جدید به اسطوره ها و رویاها شد و نمایشنامه نویسان، از پژوهش های او در عرصه ی «روانکاوی»، استفاده های زیادی کردند. فروید همراه با «کارل گوستاو یونگ»، به دو روانپزشکی تبدیل شدند که بیشترین تأثیر را در استفاده ی نمایشنامه نویسان از اسطوره ها در آثارشان داشتند.