آموزشی مسیر پر فراز و نشیب نمایشنامه ها در قرن بیستم(۱)

[-pariya-]

این موضوع سبب شد که نمایشنامه نویسان بتوانند محدوده ی واقع گرایی را افزایش دهند. همزمان با این که نمایشنامه نویسان شروع به استفاده از اسطوره ها در آثار خود کردند، نوعی شاعرانه از واقع گرایی به وجود آمد. این گونه از رئالیسم، تحت تأثیر نظریه ی یونگ در رابطه با «ناخودآگاه جمعی»، با حقایقی سر و کار داشت که در میان تمام انسان ها مشترک بود.

 

[-pariya-]

رئالیسم شاعرانه


بخش عمده ی آثار واقع گرای شاعرانه ای که در اوایل قرن بیستم به رشته ی تحریر درآمد، زندگی روستاییان ایرلند را به تصویر می کشید. تصاویری که از زندگی روستاییان ارائه می شد، اغلب ناخوشایند بود و واکنش منفی مخاطبین را در پی داشت.

 

[-pariya-]

بسیاری از نمایشنامه هایی که از رئالیسم شاعرانه استفاده می کنند، اغلب به موضوعاتی نه چندان خوشایند می پردازند، همچون به قتل رساندن یک نوزاد برای «اثبات» عشق! این نمایشنامه ها، از اسطوره ها به عنوان جایگزینی برای زندگی واقعی استفاده می کردند تا به مخاطبین اجازه دهند این داستان های ناخوشایند را بدون این که کاملا در آن درگیر شوند، تجربه کنند.

 

[-pariya-]

زنان


زنان در نمایشنامه های قرن بیستم، از شخصیت هایی مغلوب و منفعل، به کاراکترهایی قدرتمند و مستقل تبدیل شدند. بسیاری از شخصیت های زن در این آثار، نظرات نویسنده درباره ی زنان و جایگاه آن ها در جامعه را به تصویر می کشیدند اما با گذر زمان، این شخصیت ها قدرتی تازه پیدا کردند.

 

[-pariya-]

«جورج برنارد شاو» به یکی از اولین نمایشنامه نویسان انگلیسی تبدیل شد که از تأثیرات «هنریک ایبسن» پیروی کرد و نقش هایی مطابق با واقعیت زندگی زنان در جامعه را به وجود آورد. آثاری همچون «پیشه ی خانم وارن»، «سرگرد باربارا» و «پیگمالیون»، همگی شخصیت های زن قدرتمندی دارند.

 

[-pariya-]

زنان اولین بار در سال 1918 فرصت رأی دادن پیدا کردند. مدتی بعد، هم شخصیت های زن و هم مرد، با احساسی از بیگانگی نسبت به جامعه رو به رو شدند و نمایشنامه نویسان، نامی را برای این شخصیت ها در نظر نمی گرفتند تا مخاطب را با بیگانگی آن ها بیشتر آشنا کنند.

 

[-pariya-]

تئاتر سیاسی و جنگ




تئاتر سیاسی، از نمایش استفاده می کند تا نشان دهد چگونه یک نظام اجتماعی یا سیاسی، قدرت خود را به کار می گیرد تا به اجبار خود را «نماینده ی» همه ی گروه های اجتماعی معرفی کند. این دسته از آثار، اغلب سعی می کنند قدرت سیاست را از طریق تبعیض های غیرانسانی و محدودکننده نشان دهند.

 

[-pariya-]

پروپاگاندا یا تبلیغات سیاسی، نقشی بسیار مهم در تئاتر سیاسی ایفا می کرد، چه در حمایت از جنگ و چه در مخالفت با رویه های سیاسی مختلف. همانطور که گفته شد، دو جنگ جهانی نیز بر تئاتر در قرن بیستم کاملا تأثیرگذار بودند. آشفتگی و آشوب های قبل از جنگ جهانی اول، باعث شکل گیری جنبش «دادا» شد و در همان برهه، «سوررئالیسم» و «اکسپرسیونیسم» به وجود آمدند.

 

[-pariya-]

واقع گرایی


رئالیسم در تئاتر، تلاشی برای مشاهده ی مستقیم و بی واسطه ی رفتارهای انسان بود، و کار خود را به عنوان ابزاری برای مفیدتر کردن تئاتر برای جامعه و گرفتن آینه ای در برابر آن آغاز کرد. به خاطر این گرایش به واقعیت های زندگی، نمایشنامه نویسان شروع به استفاده از محیط ها و شخصیت های معاصر و منطبق با زمانه کردند.

 

[-pariya-]

در حالی که نمایشنامه ها در گذشته، اغلب، شخصیت های اسطوره ای و کلیشه های رایج را به کار می گرفتند، این گرایش جدید در تئاتر باعث شد طبقه ی پایین اجتماع، فقیران، و همه ی جنسیت ها و نژادها در نمایش ها سهمی داشته باشند. یکی از تأثیرگذارترین چهره ها در ایجاد و شکوفایی این سبک در تئاتر، نمایشنامه نویس مشهور نروژی، «هنریک ایبسن» بود.