همگانی مشاعره با اشعار [سهراب سپهری]

[ام کا اچ p.r]

زندگی حس غریبی‌ست که یک مرغ مهاجر دارد... .

 

[.AikA.]

صدای همهمه می‌آید و من
مخاطبِ تنهای بادهای جهانم

#سهراب‌سپهری

 

[.AikA.]

.
نفس آدم‌ها
سر به سر افسرده است.
روزگاری‌ست در این گوشه پژمرده هوا
هر نشاطی مرده است.
دست جادویی شب
در به روی من و غم می‌بندد
می‌کنم هر چه تلاش،
او به من می‌خندد!

- سهراب سپهری

 

[.AikA.]

.
راه ها منتظرند, تا تو هر جا که بخواهی برسی..

_سهراب سپهری

 

[.AikA.]

.
زندگی باید کرد
گاه با یک گل‌سرخ، گاه با يک دل تنگ

- سهراب‌ سپهری

 

[.AikA.]

.
راه ها منتظرند, تا تو هر جا که بخواهی برسی..

_سپهری

 

[MAHVIN*]

«خانه دوست کجاست؟» در فلق بود که پرسید سوار.
آسمان مکثی کرد.
رهگذر شاخه‌ی نوری که به لب داشت به تاریکی شن‌ها بخشید
و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت:

«نرسیده به درخت،
کوچه‌باغی است که از خواب خدا سبزتر است
و در آن عشق به اندازه‌ی پرهای صداقت آبی است
می‌روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ، سر به در می‌آرد،
پس به سمت گل تنهایی می‌پیچی،
دو قدم مانده به گل،
پای فواره‌ی جاوید اساطیر زمین می‌مانی
و تو را ترسی شفاف فرا می‌گیرد.
در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی:
کودکی می‌بینی
رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردارد از لانه نور
و از او می‌پرسی
خانه دوست کجاست.»

 

[MAHVIN*]

آب را گل نکنیم:
در فرودست انگار، کفتری می‌خورد آب.
یا که در بیشه‌ی دور، سیره‌ای پر می‌شوید.
یا در آبادی، کوزه‌ای پر می‌گردد.

آب را گل نکنیم:
شاید این آب روان، می‌رود پای سپیداری، تا فرو شوید اندوه دلی.
دست درویشی شاید، نان خشکیده فرو برده در آب.

زن زیبایی آمد لب رود،
آب را گل نکنیم:
روی زیبا دو برابر شده است.

 

[MAHVIN*]

آفتابی یکدست.
سارها آمده‌اند.
تازه لادن‌ها پیدا شده‌اند.
من اناری را، می‌کنم دانه، به دل می‌گویم:
خوب بود این مردم، دانه‌های دلشان پیدا بود.
می‌پرد در چشمم آب انار: اشک می‌ریزم.
مادرم می‌خندد.
رعنا هم.

 

[.AikA.]

.
و او به شیوه‌ی باران، پر از طراوت تکرار بود‌.

- سهراب سپهری